De was gestreken en ik werd weer naar beneden geroepen: 'Mama, wil je hier uit voorlezen?'
Ze heeft de gedichtenbundel van Rumi op tafel al klaar gelegd. Ik glimlach en zeg ja graag.
Tijdens het eerste gedicht stromen de tranen al over mijn wangen. Ze moet lachen en zegt: 'gekke mama!'. We moeten allebei lachen. De beklemming is weggesmolten, dank je wel Rumi. Mijn dochter roept vervolgens: 'Deze kun je ook voorlezen op je workshop!' Dat ga ik doen.
Hij heeft zoveel moois geschreven, dat ik niet weet waar te beginnen, maar ik zal deze delen waar de laatste zinnen de beklemming in mijn hart liet smelten:
'Zie hoe alles beweegt.
Zie hoe iedereen net terugkomt
van een reis.
Zie hoe iedereen iets anders wil eten.
Zie hoe de sterren verdwijnen
als de zon opkomt.
Zie hoe alle rivieren naar de zee
stromen.
Kijk naar de koks die
het eten bereiden,
voor iedereen iets anders,
alles naar ieders wens.
Kijk naar deze beker
waar de hele oceaan in past.
Kijk naar hen die het gezicht zien.
Kijk door de ogen van Shams
naar het water,
en al wat je ziet is juwelen.'
('Alles naar ieders wens', Rumi)
Nu moet je weten wat mijn dochter Inti heet, wat quechua is voor de Zon. Shams is Arabisch voor... de Zon... ik moet ook denken aan de symboliek van water, emoties en gevoel.
Als een mens zo vanuit zijn hart en ziel schrijft is dat werkelijk helend. Of dat nu een gedicht is of een verhaal. Afgelopen zondag heb ik voor het eerst een voorleesmiddag voor volwassenen gehouden, het verhaal 'Een kleingesprekje met God, de kleine ziel en de zon', was dit keer aan de beurt. Een boek dat je hart rechtstreeks raakt. Er zijn er zovelen, de volgende ligt al klaar voor 22 maart.
Kijk door de ogen van de Zon naar water, en al wat je ziet is juwelen...
Deze hou ik in mijn gedachten deze zonnige dag.
(Tekening van www.wijswater.nl)
