Afgelopen dagen is er een confronterende overtuiging op geplopt. Terwijl mijn bevallingsdatum nadert en er ooit voorspeld is dat het niet die datum zou zijn, maar Valentijnsdag, ben ik wel aan het voorwerk begonnen maar toch nog echt niet bevallen.
Gek. Toch teleurgesteld. Maar erger nog: ik werd me ineens bewust dat ik aan het balen was omdat iets in me van die datum al overtuigd was. Ik dacht het te weten. Nee, ik bedoel een deel van mij vond dat ik met mijn bewustzijnsontwikkeling het wel zou moeten weten...
Ik had dus gefaald. Wow.
Terug kijkend naar het gezin waaruit ik kom, een intellectuele vader en oudere zus, kende ik die wel op rationeel level, het "ik moet het allemaal weten (om slim te zijn)". Die is ondertussen wel wat afgesleten. Maar die van de intuitieve wereld... tja die is misschien wel veel erger. Wanneer je intuitief, helder weet ik het wat zou zijn, dan wordt er toch van je verwacht de dingen te zien aan komen, de dingen weten...
Wat een druk wordt er dan eigenlijk op je gelegd. Of beter gezegd, leg ik op mezelf.
Wat verfrissend en down-to-earth om weer eens wat vaker te zeggen "ik weet het niet".
Ik hoef het niet van te voren te weten. Ik vertrouw er op dat ik weet hoe te handelen op het moment zelf. Of zal ik dat "weten" ook maar loslaten en gewoon maar zien hoe en wat tegen die tijd.
Bevrijdend zeg.
Ik leef nu van dag tot dag. Van moment tot moment.
Morgen zie ik wel hoe ik me voel en wat er gaat gebeuren.
En oefen in Niet-Weten :-).
