Terwijl Inti in slaap valt tijdens het drinken, gaan mijn gedachten naar hoe het willen strijden nog in mij zit. Ik denk aan deze dag, waar mensen over heel de wereld op hun eigen manier stil staan bij New York tien jaar geleden. En hoe er daarna een veel grotere strijd opgeroepen en aangewakkerd is.
Het is zo makkelijk daar weer de strijd mee aan te gaan, maar vanavond voelde ik ineens weer hoeveel kleine innerlijke strijden er nog gestreden worden. Wat verwacht ik dan van de grote in de buitenwereld.
Ik strijd met mijn dochter wanneer zij mij niet rustig laat eten 's avonds. Ik strijd met haar wanneer ze niet wil slapen. Ik strijd met mezelf wanneer ik haar alleen wil laten terwijl dat tegen mijn natuurlijke gevoel in gaat. Ik strijd met die delen in mezelf die van mij niet kunnen of mogen. Ik strijd met een situatie waar ik machteloos naar moet kijken, waar ik niets aan kan veranderen. Ik strijd voor mijn ruimte. Voor vrijheid. Misschien zelfs wel met God. Ik strijd wanneer ik onrecht ervaar.
Als je het maar vaak genoeg zegt, wordt het een heel raar woord. Zo raar dat we het misschien beter gewoon maar niet meer moeten gebruiken. En doen al helemaal niet meer. Laten we het er zelfs maar niet meer over hebben.
Het is tenslotte alleen nog maar een gewoonte, die op herhaling gedraaid wordt dag in en dag uit in onze innerlijke en uiterlijke bioscopen om het flink te blijven voeden. Want stel dat er geen .... meer is. Wat moeten dan al die generaals, soldaten, legeraanvoerders, wapenhandelaren, wapenfabrikanten, rebellen, opstandelingen, politieagenten, detectives, slachtoffers, daders, redders?
Die kunnen dan naar huis. Sorry.
Please forgive me. I love you. Thank you.
