Door de zonnestorm zal er wel een boel licht over ons uit gestort zijn, maar die nacht was het ook nog eens Volle Maan. Alles in ons werd als het ware belicht. Het stof en de hondenharen inclusief. Je huis maak je ook niet een keer schoon en dan is het schoon voor altijd. Was dat maar zo!
Het vraagt opnieuw mijn aandacht.
Pff iets in me heeft even geen zin. Ik wil me gewoon net zo heerlijk voelen als gister ;-).
Maar helaas, het gaat niet weg wanneer ik de andere kant op kijk. Net als dat stof. O.k. dan, ik geef me over en ga het dialoog aan:
Wat heb je nodig? Aandacht. Mogen zijn precies zoals het nu is. Acceptatie dus. Liefde. Zachtheid.
Van wie heb je dit nodig? Van de Moeder, mijn moeder, de Kosmische Moeder.
Ben je daar niet een beetje te oud voor? Nee, want vrijwel alles is terug te voeren op de basis, de onvoorwaardelijke aandacht en liefde van de moeder.
Jeetje hoeveel mensen komen dat dan te kort?
Precies... Daarom kan niemand buiten je dat diepe gemis opvullen, omdat dat nooit genoeg zal zijn. Geen vriend, partner, echtgenoot, huisdier of kind zal dat kunnen. Daar komt altijd frustratie en verdriet uit voort, want die opvulling is tenslotte eindig.
Maar wie is er dan wel eeuwig? Bij wie heb ik kan ik dan mijn voeding halen?
Ik weet niet hoe jij het zou noemen, maar het kan de ziel van je aardse moeder zijn, met achter haar de zeven generaties moeders, omvat door de grote Moeder, Maria, Isis, Gaia, wat haar naam ook mag zijn. Hoe voelt het wanneer je hier op afstemt in verbinding met je eigen innerlijke baby en deze aandacht toestaat?
Warm en geborgen. Alles stroomt weer, zacht en vol vertrouwen, geliefd en belangrijk.
Met als belangrijkste weer in verbinding met mijn eigen stevige kern.
