Afgelopen jaar heel vaak het woord "hoe?" gedacht. Zo vaak, dat bij de Shiatsu massage de galblaas aangaf dat-ie er een beetje moe van was. De lever stuurt aan, de galblaas voert uit, vertelde Henny de Waart me. Aansturen, in de zin van ideeen hebben, was natuurlijk geen punt, maar de uitvoering ervan, daar stagneerde het. Herkenbaar. Zeker het afgelopen jaar met het prille moederschap, en kind en hond combineren (dat die tweede ook nog zijn aandacht kreeg). Maar bij van alles ging er dus door mijn hoofd: hoe los ik dit op? Hoe kan ik dat maken? etc etc. Tot de uitleg van Henny.
Toen het bewustzijn kwam, verving ik het telkens weer met die goeie ouwe: "Komt tijd, komt raad". Oftewel vertrouwen dat de antwoorden en oplossingen komen op het moment dat het nodig is. Voor alles is een oplossing.
En ja dan begint het weer te stromen. Opvallend makkelijk vallen er ineens ideeen binnen.
Een voorbeeld. Buurman kwam me vertellen dat hond een uur lang zit te blaffen als ik van huis ben. Oh, niet fijn. Eerst de gewoonte "shi.... hoe nu?" Daarna direct: even in een boek opzoeken of er iets in staat over blaffende honden. En ja hoor. Vaak komt het door verveling. Dat zou best eens kunnen. Ik had nog ergens een kunststof bakje met deksel, daar even een gat in maken, brokjes erin, hond druk bezig. En waarom probeer ik niet weer eens te fietsen met hem? Munay op mijn rug, hond naast de fiets. En zo waren we ineens twee uur aan het rennen en fietsen. Iedereen grote lol, ik minder moe, hond juist wel heel moe. Galblaas weer vrolijk aan het werk. Simpel.
