Iedereen is weg. De tuin is weer stil. De plek trekt terug me er heen, ik zet Munay en mezelf voor de plek waar we mijn placenta hebben begraven. Wat een energie... ik kon het weer niet laten, mijn logeer-tuin is een Krachtplek geworden :-)
Naast de stenen bloempot herinneren een paar rozenblaadjes mij aan deze middag en wat er onder ligt. Zulke liefdevolle wensen voor Inti-Munay haar leven op Aarde. Een kostbare geschenk voor Moeder Aarde.
Ik stem me af op Abydos, op haar mooie vader Mahmoud en voedt de regenboog die ons verbindt.
Dankbaar voor de community die we hier hebben, de voeding en inspiratie die we elkaar geven, zonder iets terug te verlangen.