Vijf voor acht. Het is nog stil in huis, alleen het geluid van de fluitketel die mij een lekker kopje thee beloofd. Hond ligt buiten, mijn meisje ligt nog diep te slapen. Ik zie een strakblauwe lucht, het beloofd een mooie dag te worden. Ha, ik herinner me ineens dat dat heerlijke dier tien jaar wordt vandaag! Feestje van maken dus.
Gister toen ik bij de tramhalte zat te wachten, sprak een oudere man ons aan. Dat hij in Amerika woonde en daar bijna nooit een baby op straat zag en nu er zo van genoot die van mij zo tevreden te zien zitten in haar buideltje. Er ontstond een gesprek over waar hij allemaal was geweest en wat voor een leven hij heeft geleefd en nog deed. Hij reist nog de hele wereld af, 82 jaar. Niet met leeftijd bezig zijn zei hij. en toen hij weer door liep omdat het te lang duurde voor de tram kwam (ik ga wel lopen), gaf hij een klopje op mijn schouder en zei lachend 'You're rich!'.
Grote glimlach. Die dag maakt ik me toch een beetje zorgen of k inderdaad wel minstens een jaar sabbatical kan nemen in financieel opzicht. Toen ik thuis kwam en mijn rekeningen ging betalen, zag ik tot mijn verrassing (en ook weer niet natuurlijk) dat er toch nog wat geld kwam van de zwangerschapuitkering voor zelfstandigen. Hamdulilah (thank you God)!
Dat we worden geholpen en tekens krijgen, komt vaak uit onverwachte hoek :-)