31 maart 2011 (donderdag) om 12.00 gebed voor Fukushima!

Ooit Dr. Emoto van gehoord ?

zie: http://www.youtube.com/watch?v=0ZYwRgh-qJU

Hij heeft nu een wereldwijde oproep.

Dag en tijd: 31 maart 2011 (donderdag) om 12.00 uur in elke tijdzone
 Zeg de volgende zin drie keer hardop, of in jezelf:

Water in de Fukushima centrale, het spijt ons dat je moet lijden. Vergeef ons. We danken je en we houden van je.

Als we met vele mensen dit doen weet ik zeker dat het een prachtig effect zal hebben ! Ik ga morgen er even bij stilstaan en de zin 3 keer herhalen.
Doe je mee ?

Inti-Munay, Namaste, Mahmoud, zij (o.a.) maken dat ik me enorm rijk voel. Er is een overvloed aan liefde in huis met dit prachtige meisje in mijn leven. Het is dus een gevoel, rijk zijn.

Een leraar van me schrijft dagelijks inspirerende woorden op zijn blog. Zo'n dertien jaar geleden volgde ik cursussen bij hem en een ding waar ik hem in waardeerde was dat hij zoveel mensen inspireert een leven in overvloed te leven. Mij in ieder geval tot op vandaag nog steeds.

Dit schreef hij vandaag:

Welk gevoel zou ‘leven in overvloed’ jou geven?
Als het bvb rust is, dan moet jij meer rust inbouwen.
Als het bvb vrijheid is, dan moet jij meer vrijheid inbouwen.
…….. en zo kan je dat met elk gevoel.
Hoe meer je de kwaliteit ontwikkelt die je zal bereiken als je overvloed hebt, des te vlugger je die overvloed zal bereiken.


http://www.rolandverschaeve.net/blog/

Oordelen scheid je af van de ander.
Kijken naar wat we gemeen hebben, maakt alles veel groter. Ik kan nu voelen dat wanneer ik mezelf superieur vind, beter, specialer, (of juist minder etc.) ik mezelf isoleer. Meestal iets wat juist niet de wens is. Kan ik mezelf toestaan "gewoon" te zijn, zonder mijn uniekheid te verliezen?
Zonder angst om saai middelmatig (ooit mijn nachtmerrie) te zijn.
Is wie ik ben goed genoeg om geliefd en bemind te zijn, zonder daar iets speciaals van te maken?
Minder ik dus en meer Ik. Meer wij kan ik beter zeggen en minder ik.

Zorgzaam en dienstbaar zijn zonder iets terug te verwachten is onbaatzuchtigheid. Iets wat ik tijdens mijn zwangerschap en na de bevalling heb mogen ervaren.
Een groot goed, wat ik in het Egyptische leven veel zie en blij ben dat hier in Nederland ook weer terug komt. Door de armoede en geen financieel vangnet in Egypte worden mensen er toe gedwongen, In Nederland waar alles financieel zo oneindig veel beter geregeld is, zijn we individualistisch geworden en dus meer van "je moet je eigen problemen oplossen, je eigen zaakjes regelen".
Wat heerlijk dat er dan nog een mens bestaat die ruim een week lang hier in huis allerlei zaken regelde. Zo bijzonder blijkbaar in Nederland dat de kraamhulp er regelmatig iets over zei. Sommigen zagen het als opoffering. Wat een kromme gedachtengang. Want in het helpen kwam zoveel terug.

Ze raakte me gister diep in mijn ziel.
En ik besefte wat Kahlil Gibran bedoelde met de liefde heeft twee kanten.
Mijn hart werd verder open gebroken en oud zeer viel er uit.
Tranen met tuiten.
Alsof ineens tot me doordrong wanneer je je helemaal geeft aan een ander,
er geen grenzen meer zijn op de liefde,
je hart ook oneindig diep gekwetst kan worden.
Zonder het één, kan het ander er niet zijn.
Er is maar één weg, die van mezelf totaal over geven aan de liefde voor dit mensje,
wetende dat ik immens pijn gedaan kan worden.
Dat is de liefde onvoorwaardelijk.
Zonder terughouding.
Zoals zij haar liefde geeft aan mij...

Zorgzaam en dienstbaar zijn alleen hele mooie eigenschappen wanneer je dat doet zonder jezelf op te offeren of met een geheime agenda. Bv. omdat je er dan van jezelf mag zijn, je ruimte durft in te nemen, liefde mag ontvangen, etc.
Zolang er nog een lading op zit, dan doe je het niet vanuit je hart. En dan is je hulp een last voor de ander. Terwijl je geeft, vraag je iets van die ander. Wanneer ik voor Inti zorg vanuit liefde, heb ik nooit het gevoel iets op te offeren.
Wanneer je zorgt voor een ander, puur omdat dat goed voelt, dan ontvang je automatisch liefde terug. Je krijgt dan oneindig meer dan wanneer je dat zou vragen of verlangen.
Zonder te verlangen, komt er meer naar je toe.
Dit ervaar ik met Inti, haar wezen geeft onvoorwaardelijke liefde, gewoon omdat dat is wie ze is. Daar hoef ik niets bijzonders voor te doen. Die puurheid is ook nog deel van onze kern.

Vandaag met Inti-Munay in mijn Peruaanse buidel op mijn buik, voelde ik de behoefte om meer op een natuurlijke manier te leven.
Wat dat betekent in ons dagelijks leven moet nog uitwijzen.
Maar het voelt als eenvoud, kwaliteit, comfort, rust. Overbodige handelingen achterwege laten, zoveel mogelijk. Misschien meer genieten van de eenvoudige dingen. Sinds ik vrij af heb van werk, en nu zij er is, weer meer, ben ik meer gericht op het binnenhuiselijke  leven. Ik heb de rol van huisvrouw even, besefte ik vandaag! Wow, en daar keek ik toch echt wel een beetje op neer. Nu zie ik de waarde ervan en hoe het me helpt in mijn bewustzijnsontwikkeling.
Ik wil meer mediteren zei ik van de week tegen een vriendin. Die kaatste terug, wat dacht je van die borstvoedingen??? Haha, ja die zijn mooie momenten om hier en nu te zijn, bij haar. Want zo, wat gaan mijn gedachten, en dus aandacht, snel naar van alles en nog wat behalve naar haar. Nu kijk ik naar haar en denk niets. Voel alleen en zet mijn hart bewust wat wijder open. Als ze huilt, gewoonweg om dat het wennen is in dat fysieke lijfje te zijn, dan ga ik naar mijn stilte en focus daar op en verbinding met haar. Haar mijn volledige aandacht gevend. Nog nooit heb ik zoveel kansen gekregen vol-ledig aanwezig te zijn. Ze is met recht een teacher.

Wanneer ik stevig in mijn kern ben, weet wie ik ben ( in grote lijnen), dan kan mijn innerlijke stilte minder snel in beroering worden gebracht, dan wanneer ik twijfel aan mijn eigen puurheid.
Dag 15 van Inti's leven, ik pak de draad weer op en vindt mijn onafhankelijkheid terug. Ik vind momenten voor mezelf. Zoals nu. Even wat gedachten op papier zetten. Ik word nu niet geleefd. Ik sta aan het roer van mijn leven door kleine dingen die ik voor neem voor deze dag werkelijk te doen. 'sOchtends op tijd op staan en mijn superfood ontbijt te maken. Een stukje schrijven. Klusjes doen. Tussen de voedingen door natuurlijk.
Gedachten, energieen die ons niet goed doen, transformeren of terug sturen naar waar ze vandaan komen. De boel hier puur en rustig houden.
Afstemmen op wat ons wel goed doet: wat een boel lieve kaarten en pakjes komen hier binnen, wat een lieve mensen stappen over de drempel, die delen in ons geluk en rijkdom.
Inti-Munay slaapt, Namaste waakt over haar. Ik kijk naar buiten: we maken er zelf weer een mooie dag van.

Mijn les van vandaag: er is altijd wel iemand die kritiek heeft op wat of hoe ik doe. Laat dat niet sterker op me inwerken dan de mensen die me lief hebben en me accepteren met mijn schaduwkanten.
Want dat is Munay: onvoorwaardelijke liefde. Niet afhankelijk van acties, niet afhankelijk van vandaag op een voetstuk en morgen eraf.
Munay: weten dat jij net als ik misstappen kunnen maken, net als jij niet altijd aan de behoeften kunnen voldoen van jou of mij. Dat jij een andere ik bent. Geen verschil.
Dat jij net als ik in een leerproces zit en er geen verschil is tussen ons.
Dan hoef ik jou of jij mij niet te veroordelen of verwijtende berichten uit te sturen.
Dan kunnen we veilig mild zijn.
Is dat wat de Dalai Lama bedoel met mededogen? Weten dat alles projectie is?

Morgen is ze alweer veertien dagen oud.
Acht dagen en we liepen een mini wandelingetje buiten. Wat was dat een avontuur en wat voelde ik me kwetsbaar. Wat vroeger iets was waar ik niet over na dacht zo simpel was het, zijn nu grote ondernemingen. Dertien dagen oud en we hebben samen voor het eerst alleen in huis geslapen, zelf gekookt (tussen de voedingen door), woonkamer opgeruimd om rust te creeeren. Vanochtend om half 8 op, om half 9 buiten voor het ommetje van Namaste. Een buurvrouw hoor ik zeggen: "nog geen twee weken oud en nu al moeten wandelen met de hond". Tja, zeg ik het gaat gewoon door allemaal.
Het badje staat klaar, even wachten op de juiste temperatuur, dat is dus nog een kunst. Ik hoor wat gepruttel uit de doeken komen. Heeft ze er al zin in? Ons eerste badje samen. Kleertjes aan gister, geen gezicht. Alles is veel te groot en staat haar zo vreemd. Heerlijk als we weer binnen zijn en ze snel weer in de koesterende zacht doeken kan, die haar energieveld omvatten. Een glimlach op haar gezicht. Ze valt in slaap op mijn buik. En ik grijp ook mijn kans. Wat is het leven ineens klein en simpel. En toch zo groot en indrukwekkend. Ik kijk naar haar en zeg tegen mezelf: dit is je dochter, je bent moeder. Pfff onwerkelijk nog. Ik laat nog maar een paar kraamtranen.
Ik kijk naar haar gezicht en herinner me haar ziel. Ze is nu een baby, en ook zie ik iedere dag meer dat grote bewustzijn door schijnen. Haar ogen raken de mensen die hier komen. Ze raken mij.
Vandaag mooi nieuws: ik mag hier tot 1 mei  blijven. Dit fijne huisje delen met Ada, we gaan samen genieten. Ik heb weer rust. Vanaf 1 mei even terug naar Den Haag. Nog even puur de kraamtijd beleven, de grote wereld zoveel mogelijk buiten houden, de lieve mensen welkom heten en zo dit geluk delen.
Wat is ze mooi en fijn.
En wat een transformatie. Voor haar en voor mij. http://www.youtube.com/watch?v=IVvkjuEAwgU

Een dochter!

Op vrijdag 4 maart 2011 (4-3-2011) was het haar tijd de wereld in te komen:

Inti-Munay Taha Thomas

Het is een ongelofelijk diep geluk voor Mahmoud en mij dat ze bij ons is. Mahmoud heeft haar van de week voor het eerst gezien. Het was een ontroerende ontmoeting.

Haar namen hebben de volgende betekenissen:

Inti: Qechua voor Zon; Arabisch voor 'Jij' voor een meisje.

Munay (spreek uit als moe-nai): Qechua voor de wijsheid van het hart, de onvoorwaardelijke Liefde; de Arabische meisjesnaam Munah (spreek uit als moe-na) betekent geschenk.

Taha: deel van het Isamitische gebed waarbij er voorover gebogen wordt en het voorhoofd de grond raakt: "Ik bid tot Moeder Aarde". Tevens een van de namen van de Profeet Mohammed.

Thomas: de naam van mijn vader (en grootvader).

Er is een lichtje in mijn buik,

op reis naar vruchtbare aarde.

Er is een licht in mij.

verlangend naar donkere vruchtbare aarde.

Verlangen naar vorm,

naar Geest die samen vloeit met Aarde.

Diep in mij dat intense verlangen

die me verbindt met Gaia haar oerverlangen om grond te bieden

voor licht dat wil groeien, hier bij ons onder de mensen. Oermoeder en ik,

in het hart dezelfde,

bodem voor licht in het donker,

met open hart en open armen

vochtige warme donkerte biedend

voor licht dat vorm wil worden.

Er groeit een licht in mij,

dapper op weg van hemel naar aarde,

net als de Aarde, eeuwig verlangend liefde uit te drukken in vlees,

voel ik haar hartenklop diep in mijn bekken.

Er leeft een licht in mij,

veilig verborgen in vruchtbare bodem, gevoed

door warmte, liefde, rust en stilte,

meer en meer de ruimte innemend,

aan leegte vorm en schoonheid biedend,

zoals een bloem haar bladeren ontvouwt.

(Therese, 24-01-2008)