Al een tijdje ben ik bezig een boek te schrijven over mijn zwangerschap van Inti-Munay. Tijden niets en dan weer hele hoofdstukken. En opnieuw lag het, schijnbaar, stil. 'Wat helpt me om de stroom erin te houden', vroeg ik me vandaag af? Door erover te schrijven natuurlijk, bedacht ik me met een glimlach.
In oktober 2009 veranderde mijn leven zo radicaal dat ik door erover te schrijven het nog steeds, of laag op laag, een plek aan het geven ben.
Ik ging mee op een spirituele reis naar Abydos,een half jaar later was ik getrouwd en zwanger. Op mijn 42e, terwijl ik dacht dat die deur al gesloten was. Mijn verhaal is wat ongewoner dan gemiddeld, maar tegelijkertijd zal het voor velen heel herkenbaar zijn. In essentie dezelfde gevoelens en ervaringen, alleen gegoten in een ander verhaal.
Een stukje uit mijn boek:
'Het was toen, in Abydos - vroeg in de ochtend op het dak van ons hotelletje - dat jij je je voor het eerst aan mij liet zien, zo'n vijf weken voor je conceptie. Het beeld dat ik van je kreeg was zo helder als een foto: ik zag jou, liggend in doeken, met zwarte haartjes…
Later liet je je ook zien aan je vader Mahmoud, in zijn dromen. Wat een droomleven.
Drie weken later vertrok ik voor zeven weken naar Peru, het land van de Inca's, van Q'eros en Paqo's, van Apu's en condors, een land waar aan ik me met hart en ziel verbonden weet. Alsof je dit wist en wilde, absorbeerde je zoveel mogelijk Inka energie en na drie weken vond je het wel genoeg en gingen we weer naar Nederland. Mooi de gelegenheid om twee weken later nog even je vader te gaan zien in Marakkia. Zo gelukkig was hij om je even van dichtbij te ervaren. Te voelen, met je te praten.
En toen met twaalf weken kreeg ik je fysieke manifestatie te zien op de echo. Oh ik had je al eerder gezien, maar toen was je nog niet groter dan een speldenknop. Nu zag ik je helemaal, piepklein maar zeer levendig. Je maakte salto's in mijn buik. Tranen van ontroering en blijheid. Wat een wonder je zo te zien, zo'n mini-mensje. Ik belde direct daarna je vader op, samen blij dat alles goed met je is en je een kleine spring-in-het-veld blijkt te zijn.
Steeds vaker vang ik signalen van je op. Tijdens een ommetje met Namaste hoor ik ineens 'Imagine' van John Lennon in mijn hoofd. Ik begin een verbinding met de Elfenwereld te voelen. Ben jij een natuurkind? Via een droom zie ik iemand een lapis lazuli ketting om mijn pols doen. Een andere droom geeft me de sterke drang een Dorje* voor je te gaan kopen. Voor jou, zodat je die dadelijk zelf kunt vast houden.'
Het ging allemaal razendsnel, alsof het nog allemaal net op het nippertje kon. Mijn ervaringen met de zwangerschap en mijn huwelijk met Mahmoud, en wat ik daardoor allemaal kon ontwikkelen, schreef ik op in een dagboek en maakte er collages bij. Er viel zoveel te leren in dit verhaal van ons, dat ik niet wist waar te beginnen. Dat was ook een van de dingen die me tegen hield om aan het boek te beginnen (en oh oh nog veel meer). Als rode lijn loopt het ongoing process van het volgen van je gevoel, het eerst herkennen van dit gevoel, er naar durven luisteren en dan nog eens naar handelen. Ik heb het toendertijd om gedraaid. Of ik luisterde wel, maar gaf gehoor aan een ander gevoel. En het klinkt misschien gek maar daar ben ik nog altijd dankbaar voor, want daardoor kon Inti er komen. Als tweede rode lijn loopt, ook echt een ongoing process, het vertrouwen op wat het leven je aanreikt. Vertrouwen dat wat er gebeurd klopt en dat wat er is ook kan blijven of terug komen. Een relatie hebben met een man uit een totaal andere cultuur en religie is een uitdaging, maar helemaal als die op afstand is. Het is me zo duidelijk geworden dat het de Liefde is, die zorgt dat je door gaat. En dat het de Liefde is voor mijn kind die zegt 'En zo kan het niet verder gaan'. En dat het de Liefde is die zomaar op een dag zegt 'Er is weer ruimte voor kind én man.' Zieleliefde en Aardse liefde, in beide kan je getrouwd zijn, het betekent niet altijd dat het in die combi ook werkt. Dat zou ik alle aanstaande ouders wel willen zeggen: 'Geef elkaar de tijd en de ruimte, zeker wel een jaar.' Want dat eerste jaar na de geboorte van je eerste, kan je zo wereldschokkend anders worden dan je had kunnen bedenken, dat het wel zeker zo lang kan duren voor je elkaar weer vindt, in een nieuwe vorm.'
In mijn hoofd was ik gescheiden, alles in me zei 'zo'n cultuurverschil valt niet te overbruggen'. Maar in essentie blijkt het daar niet om te gaan. Het gaat om de diepe zielsverbinding, door Allah gemaakt zou Mahmoud zeggen, die blijvend is. Als dat in wereldse woorden 'getrouwd zijn' betekent, dan ben ik nog steeds getrouwd. Oh oh dat is voor een Hollandse vrije vrouw met hier en daar een sliertje bindingsangst wel even een dingetje, maar geheim houden nee dat kan niet meer. Als we inderdaad in een tijd leven waarin alle geheimen, alle leugens, alle weerstanden, in andere woorden: "alles wat niet resoneert met de Bron" naar de oppervlakte van ons bewustzijn komen, om uitgezuiverd te worden en in harmonische resonantie met het Leven zoals het bedoeld is, zal komen, dan moest ik blijkbaar ja zeggen op mijn huwelijk, mijn eeuwige verbinding met die mooie pappa van Inti-Munay. Na anderhalf jaar dus nogmaals 'Ja', weerstanden, ideeen en verwachtingen achter me latend.
Laat het maar naar boven komen, datgene wat niet meer klopt. Er is zoveel hulp om het te transformeren naar een vorm die wel kloppend is voor je Ziel, dat het allemaal wel los zal lopen met ons. En dat is dan de derde rode lijn in het verhaal: overgave.
Binnenkort weer meer over mijn verhaal met Inti en haar leven in mijn buik.
