Kerstavond inzichten

Heb dit jaar helemaal geen Kerstgevoel, maar gisteravond op Kerstavond gebeurde er van alles waardoor ik toch wel even moest grinniken, er is wel degelijk een extra dot Liefdesenergie op Aarde. Fijn denk je misschien, maar dat hoeft niet fijn te voelen. Je kunt je juist verdrietig voelen of down.
Niets vermoedend van deze Liefdesenergie las ik de nieuwsbrief van Elles van Paassen (linkje vind je onderaan). Aan het eind lees ik de woorden van het liedje 'Butterfly-spread your wings' en ik barst in tranen uit. Mijn hart wordt een beetje verder geopend en oud verdriet komt er uit. Het liefste wat er is in je leven niet onder een glazen stolp zetten, maar dragen in je open handen, erop vertrouwend dat wanneer je echt bij elkaar hoort, je bij elkaar zult zijn, van moment tot moment. Ik mail Elles direct en terwijl ik schrijf gebeurd er weer meer:

'De woorden van het lied.... mijn grootste uitdaging en ik weet dat het waar is.

Mijn Kristallen Schedel Summit heeft me dat ooit geleerd en getoond.

Eindelijk komen de tranen die ik niet los kon laten. Tranen om de angst of ik mezelf als moeder wel kan vertrouwen, ik ben niet alleen maar lief tegen Munay en zij laat me dat voelen en zien.

Vertrouwen in de verbondenheid die er is... de oude weg kan niet meer voel ik nu, de weg van "onder de stolp".

Maar oh wat is dat een enge sprong. En tegelijkertijd voel ik nu 'je hebt geen keuze meer.'

Ik zie een Y-splitsing voor me: de ene is de bekende weg van angst en vasthouden. De andere is van loslaten en vertrouwen. De ene ken ik heel goed. De andere ga ik echt betreden en al lopende ervaren.

Ik werd net even weg geroepen door Munay en terwijl ik haar aan het voeden ben, stromen de tranen nog steeds en ineens weet ik dat er heel veel Liefdesenergie op Aarde is. Liefdesenergie die onze harten raakt en opent waardoor er opgekropt verdriet uit kan.

'Hardheid is opgekropt verdriet', gaat er door me heen.'

Even later breekt er een ander licht door. Iemand deelt met me dat ze met bepaalde personen gebroken heeft om vrij te zijn van een bepaalde energie.

'Zij doet wat ik tot een paar minuten geleden ook altijd heb gedaan, namelijk mijn vrijheid opeisen of terug winnen door te breken met personen en bepaalde spullen direct en definitief weg te doen. :-)) ineens Weet ik, nee die mensen en die spullen binden mij niet, houden me niet tegen. De vrijheid zit van binnen. De mensen en spullen die niet meer resoneren met wie ik nu ben, van moment tot moment altijd in beweging, verdwijnen vanzelf wel naar de achtergrond. Maar breken kan in essentie niet eens, want alles is met alles verbonden.

Wat een mega inzicht. En wat een bevrijdend idee, daar hoef ik dus geen energie meer in te steken. Ik kan simpelweg mezelf zijn en de levenskracht, het Leven doet de rest.

Een enorm schuldgevoel glijdt zo van me af. Ik kan mezelf zijn, vrij, en dat is goed.'

Aan Elles schrijf ik, wat ik aan iedereen zou willen zeggen:

Lief Mens, blijf jij maar delen vanuit je kwetsbaarheid, mij heb je weer een flinke duw gegeven de goeie richting uit.

Lees haar laatste nieuwsbrief op haar blog hier: http://schrijver-van-het-licht.blogspot.com/

Mijn dromen van de eerste Heilige Nacht heb ik niet onthouden, ik kreeg mijn bewustwording tijdens de avond al. Het is een boeiende tijd deze laatste zes dagen voor 2012.

Trots

Het viel ineens bij me binnen. Ik ben trots op dit buurtje. In andere woorden: ik ben trots op Den Haag. Hoe is het mogelijk.
Op mijn negentiende kwam ik in Den Haag wonen en tot voor kort wilde ik altijd weer weg. Het was een tijdje ook wel hip om tegen Den Haag te zijn. Den Haag bruist... nou echt niet. Mijn zus die aan Amsterdam gewend is vroeg toendertijd 'Waar is iedereen?'  Saai dus. Niet mooi zoals delft, of Leiden of Zutphen. Het gras altijd groener buiten de grenzen van het Haagse.
En dan zomaar ineens besef ik dat dat weg is. Sind ik hier woon, om de hoek van het Paleis. Gek gevoel. Even wennen. Wat zeg ik tegen mijn zus?
Maar het is een heerlijk gevoel. We lopen genoegelijk met zijn drietjes (hond en kind en ik) over het Lange Voorhout. Inti begint giechelend op en neer te wippen in de drager, wanneer ze door heeft dat we Meneer Couperus gaan begroeten. We waaien uit langs de Hofvijver en zien de zwanen elegant dobberen op het golvende water. Toeristen lopen langs en glimlachen om ons, ik glimlach terug en denk trots: 'Ik woon hier.'
We drinken wat bij de Posthoorn (wat leuk daar binnen!), leidden een schrijver af die geinterviewd wordt (beats me wie het is), met de gilletjes van Inti, genietend van het op en top Haagse sfeertje daar. Terug wandelend valt Inti in slaap in de drager en ik wil nog niet naar huis. Even rondsnuffelen dan maar in de boekhandel, en om dit gevoel nog lang te voeden koop ik 'Het verdriet van Eline' van Jan Paul Bresser. 'Een ode aan het leven, aan Den Haag en aan de verbeelding. De ontroerende verhalen [...] vormen met elkaar een mozaiek van levensgeschiedenissen in de oude Haagse binnenstad en daarbuiten.'
En zo is het.

Ontspan en sta toe

Pas las ik een citaat van Abraham, een energiebron die wijsheden doorgeeft via Esther Hicks: Relax and Allow.
Mooi en zo wat we niet geleerd hebben in onze cultuur, dat dat  een heerlijk verfrissend blik kan geven op hoe je de dingen in je leven doet. Je moet overal hard voor werken. Je moet er heel veel flink over na denken. Je moet er echt iets voor gedaan hebben. En je moet er ook nog eens heel veel over praten in eindeloze vergaderingen of therapeutische sessies (bijvoorbeeld). Wanneer je er hard voor gewerkt hebt, dan is wat je krijgt ook echt wat waard. Althans dat wordt vaak beweerd.
Dus als je je ontspant en jezelf toe staat al dat moois wat er is te ontvangen, dan is de eerste de beste Hollandse Calvinist al vertrokken.
Nu wil het zo dat ik sinds ruim een jaar geen eigen huis heb. Ik ben dus een soort huisbewaarder, samen met mijn dochter en hond, in een huis waarvan de eigenaar in het buitenland vertoeft. Ook al werd de deadline van vertrek telkens voor uit geschoven, er moest toch eindelijk eens een definitieve deadline komen, want zei ik: 'Ik zit wortel te schieten, zo leuk vind ik het hier."
En ik keek wel naar een ander huis, maar om nou te zeggen met veel enthousiasme, nee. Ik verwonderde me daar dan ook over. Want zo hoort dat toch? Ik moet toch hard zoeken en er veel voor doen? dadelijk moet ik toch mijn dochter, en hond, een fijn plekje kunnen geven.
En toen op zomaar een doordeweekse dag, lag er een briefje op mijn deurmat.
Dat het huisje twee deuren verderop vrij kwam en of ik interesse had...
Ja, dan kan het niet anders dan dat je even moet grinniken om de humor van het Universum. Want had ik de voortekenen hiervan niet in het begin al gezien? En had ik de wens om hier een huisje te krijgen niet al aangegeven? Blijkbaar was er iets in me die onbewust wist van 'relaxIk ontspan me en sta mezelf dit fijne plekje toe. Probeer dus niet meer te begrijpen, die onverwachte en vaak wonderlijke ingevingen en gevoelens. Mettertijd wordt het vanzelf duidelijk.
Ik ga vrolijk verder oefenen met relax and allow... toepasselijk voor de feestmaand December!