'Kan het nog?', vraag ik Gerard. Ja hoor, is zijn antwoord, en legt nog even snel uit dat het in samenwerking is met Astrid van der Zwan en Marnel Breure. Astrid staat bij de in/uitgang, Marnel ontvangt je in het centrum waar je gezegend wordt door haar. Mooi. We gaan beginnen. Even snel intentie zetten: ehhh nou, ons leven samen. Ik begin met lopen maar na een paar stappen besef ik dat het niet handig is met Munay in de drager op mijn buik waardoor ik mijn voeten niet kan zien. Het zijn smalle paadjes. Ha, mag ik er nog even uit en opnieuw beginnen? Er wordt gelachen. Ja hoor, geen probleem. Drager af, Munay op mijn arm en daar gaan we weer. Beter. Ik loop wat sneller dan ik zou doen toen ik nog alleen liep, want ze heeft al een aardig gewicht. Even goed herinner ik me plots de laatste keer dat ik een Labyrinth liep. Op het dak van de hostel in Abydos, ook begeleid door Gerard en hoogzwanger. Mahmoud kreeg toen ineens de impuls eens te kijken wat wij aan het doen waren in de hostel en vond ons al wandelend in het Labyrinth en volgde ons voorbeeld. Samen stonden we in het centrum. Toen zat dit pracht meisje nog in mijn buik, nu draag ik haar op mijn arm. Ik voel me ontroerd.
We komen aan bij het centrum waar Marnel ons op wacht. Ze heeft een bakje water in haar hand en ik ontvang de zegen van licht en liefde. 'Zij mag ook een zegen ontvangen', zeg ik daarna ineens, en kijk naar Munay. Even draait Munay haar gezichtje naar me toe wanneer ze het bakje water ziet. Die denkt natuurlijk, oh hellup ik word gewassen, daar heb ik een hekel aan! Maar dan is het goed en Marnel gaat door. Ik barst ineens in tranen uit. Ze is gedoopt door de Godin. Alles in me weet dit. Wat een enorm groot, en onverwacht, geschenk, daar zijn geen woorden voor te vinden, alleen tranen.
We vinden onze weg terug het Labyrinth uit en de wereld in. Nu dansend, rennend, huppelend. Het is dat de paadjes zo smal zijn, anders had ik het op volle vaart gerend. Blijdschap!
We zijn weer bij de uitgang, Astrid heet ons welkom in de wereld. En opnieuw tranen. We zijn welkom. We zijn in de wereld. Samen.
Terwijl de tranen nog over mijn wangen rollen, kijk ik lachend naar Gerard. Wow, de kracht van het Labyrinth, het is echt magisch. En zo eenvoudig! Een kwartiertje duurde het hele ritueel. Mijn intentie zette ik vlugjes en voor mijn gevoel liep ik er gewoon door heen zonder een sterke focus. Moeiteloos dus, zonder veel gedachten. En de vorm die doet onder tussen zijn werk in mijn hersenen. Dat was voelbaar.
Naderhand hoor ik van Gerard wie ons de zegening heeft door gegeven. Tja, zij is natuurlijk wel de juiste persoon om dit werk te doen. Marnel en Astrid blijken te zijn opgeleid in de Godinnencultuur en Marnel heeft er boeken over geschreven.
Wanneer we weer naar huis lopen en Munay in slaap is gevallen op mijn borst, voel ik weer onze verbinding zoals die was toen ze nog in mijn buik zat. Zo één. De verbinding met de Godin, de Grote Moeder is versterkt en het dringt tot me door dat ik dat zelf ook ben.
Op een groot billboard lees ik 'Plezier bepaald je toekomst'. Dan zit de toekomst van Munay en mij wel goed, glimlach ik in mezelf.
