En oh wat ben ik blij dat ik naar mijn Ziel heb geluisterd en mijn belofte om te zwijgen heb verbroken. Want dan is ineens en onverwachts het geheim ontrafelt en de Waarheid ligt op tafel. 'De Waarheid zal je bevrijden', zei eens een wijze man ruim tweeduizend jaar geleden. Die begin ik te snappen. Maar kon ik eerder dan dit moment die waarheid aan? Nu zijn er alle tools. Nu is het alleen een bevestiging van de waarheid die er van binnen aangevoeld werd, wachtend nog op een zogenaamd bewijs.
Nu is er genoeg liefde en mededogen (om de boosheid naar mijn eeuwige onschuld en altijd maar het goede willen zien, op te lossen) om te weten dat het een verhaal was van mijn eigen onderbewuste, en van een onderdrukt volk die nauwelijks nog weet heeft van wat waarheid is, van een religie die de vrijheid van je Ziel volgen nagenoeg uitgeroeid heeft. Nu is er genoeg wijsheid om te weten dat er geen vijand buiten je is. Nu kunnen de lessen geleefd worden.
Daarom was er ook dat lachen om de grap hoe het leven soms kan zijn. Want ik zag ineens de humor van het verhaal die mij verteld werd om mijn liefde te behouden en de ander te willen pleasen, ook aan iemand anders werd verteld en dat dat verhaal nu over mij ging en weer werd verteld. The mind wraps stories around it. How true.
En ik stap uit mijn eigen oeroude verhaal van gehoorzaam zijn aan een ander, trouw blijven voor een ander en zwijgen, en draaide deze wond om naar een kracht door hetzelfde te doen, maar dan naar mijn Ziel. Ik luisterde naar mijn Ziel, ik bleef trouw en gehoorzaamde Haar, toen deze zei: 'schrijf, spreek over de geheimen!'. En dat was wat me bevrijdde.
Er is Ziele-liefde en er is aardse-liefde. Het hoeft niet samen te gaan. Getrouwd zijn op werelds niveau en op Ziele-level, het hoeft niet samen te gaan. En wat is die mooi de Zielenliefde, en wat is die groot die mooie Ziel. Die koester ik als sacred, maar niet meer als secret. En ook mijn eigen Ziel geen secret meer, maar hemeltjelief nu voel ik hoe Sacred.
De ziel is mooi, het menselijke deel kan verstrikt geraakt zijn in zijn eigen verhalen en zichzelf en een ander daarmee verwonden. Zolang we niet daarvan bewust worden, blijven we elkaar verwonden. Wat een rijkdom om dan een vriendin te hebben die zegt, 'Oh lieverd, ik moet je nu iets zeggen waar je niet blij mee zult zijn.' En ik was juist heel blij. Het was om te lachen. Het was bevrijdend. De waarheid bevrijdt, want dan kun je pas een keuze maken die bij je Ziel past, die je gelukkig maakt, die alles weer eenvoudig maakt. Ga ik door met dit verhaal, maakt het me gelukkig? Of herinner ik mezelf dat ik de macht heb om me mee te laten nemen door de Grote Geest, die me omhoog tilt, weg uit de verstrikkingen van de oeroude wortels, mijn kind met me mee dragend.
Er is geen toestemming meer nodig, geen bevestiging, geen discussie. Ik luister naar mijn Ziel.

(Ik krijg het gevoel dat dit verhaal weer stof genoeg is voor een boek...)