Uit de toch nog best veel dozen boeken die na zo'n anderhalf jaar weer open gingen (waarvan er weer een stapel klaar staan voor vertrek), kwam ik het boek 'Geweldloze Communicatie' van Marshall Rosenberg tegen. Gelukkig nog niet weg gedaan, want nu is blijkbaar de tijd er rijp (of beter gezegd, ik) voor om het te lezen en in de praktijk te brengen. De twee vragen die bij een goede communicatie aan de basis liggen, zetten direct al iets in beweging in mij: 'Wat leeft er in mij?' (wat voel ik) en 'Wat zijn mijn behoeften?'.
Wanneer me gevraagd wordt hoe het gaat (en iemand wil dat oprecht weten, dus ik kan me er niet makkelijk van af maken met "goed hoor" of "oh er gebeurd van alles"), weet ik vaak niet helder onder woorden te brengen wat er allemaal van binnen gebeurd. In het verleden viel ik direct in de valkuil van te vertellen over wat ik allemaal doe (een bekende voor velen), maar nu ik niet werk en weinig deel neem aan het uitgaande leven en vooral veel "doe" met dochterlief wat de meesten niet echt boeiende gespreksstof vinden, heb ik daar geen houvast aan. Dus sta ik wat te hakkelen en verbruik veel te veel woorden voor weinig.
Marshall beschrijft mooi, wanneer je beter in contact bent met wat er in je leeft én je kunt dat ook nog eens onder woorden brengen, je communicatie level al direct stijgt. Want wanneer je ten eerste weet wat je zelf voelt, kun je je makkelijker inleven wat er bij je gesprekspartner leeft.
O.k. duidelijk. Maar dan het volgende. 'Wat zijn mijn behoeften?' Dat bracht ook wat in beroering in dat onderbewuste van mij. Behoeften?? Mag je die hebben dan? Ben je dan niet behoeftig, afhankelijk, zwak???? Ha! Een lekker kluifje voor mijn innerlijke detective. Wanneer ik bewust ben van mijn behoeften, kan ik voor betere liefdevollere manieren kiezen om die te vervullen.
Ik kan ook duidelijker zijn naar een ander. Die dan weer makkelijkere kan kiezen of die een behoefte willen vervullen. Dat is namelijk vraag drie: "Hoe kan ik het leven van een ander mooier maken?" Want, misschien niet altijd zichtbaar, dat doen we het allerliefst: een ander gelukkig maken.
De afgelopen dagen ging ik daar eens bewust op letten, die behoeften van mij en prompt kreeg ik een zeer symbolische droom. Oh oh, daar kwam die spannende intelligente man weer van twintig jaar geleden. Wéér over hem???! Tja als je het niet direct snapt, draaien we gewoon nog een filmpje af, wie weet valt er dan een kwartje.... En hij viel, dat kwartje, en helemaal na het te delen met een dierbare wijze vriendin. Het gaat even net te ver om de droom hier te beschrijven, maar om de vertaling moest ik flink grinniken. Mijn behoefte aan een avontuurlijk leven (avontuurlijke spannende mannen en geheimen) bracht me niet altijd een leven wat goed voor mijn hart was. Never a dull moment, maar hoe zat het met de trouwe liefde en af en toe wat rust... Zit er onder die behoefte aan avontuur, misschien angst voor saaiheid. Een man die een baan van 9 tot 5 heeft is dat te gewoontjes? (Dat riep mijn zus, toen ik zei dat ik met een Egyptenaar ging trouwen)
En: ben ik misschien bang dat ik saai ben, wanneer ik een wat overzichtelijker leven leidt??? Oh wat moest ik om mezelf lachen, heerlijk. Die behoefte is dus duidelijk en ook hoe het me in al die avonturen heeft gebracht. Maar de hamvraag is natuurlijk: Hoe kan deze behoefte aan een kleurrijk avontuurlijk leven vervuld worden, op een gezónde manier die mij dient.
Ik zeg altijd: de vraag is voldoende, het antwoord ontvouwt zich vanzelf. Eens kijken hoe dit zich gaat vertalen in mijn leven met Munay. Misschien is dat al avontuurlijk genoeg...
