Morgen is ze alweer veertien dagen oud.
Acht dagen en we liepen een mini wandelingetje buiten. Wat was dat een avontuur en wat voelde ik me kwetsbaar. Wat vroeger iets was waar ik niet over na dacht zo simpel was het, zijn nu grote ondernemingen. Dertien dagen oud en we hebben samen voor het eerst alleen in huis geslapen, zelf gekookt (tussen de voedingen door), woonkamer opgeruimd om rust te creeeren. Vanochtend om half 8 op, om half 9 buiten voor het ommetje van Namaste. Een buurvrouw hoor ik zeggen: "nog geen twee weken oud en nu al moeten wandelen met de hond". Tja, zeg ik het gaat gewoon door allemaal.
Het badje staat klaar, even wachten op de juiste temperatuur, dat is dus nog een kunst. Ik hoor wat gepruttel uit de doeken komen. Heeft ze er al zin in? Ons eerste badje samen. Kleertjes aan gister, geen gezicht. Alles is veel te groot en staat haar zo vreemd. Heerlijk als we weer binnen zijn en ze snel weer in de koesterende zacht doeken kan, die haar energieveld omvatten. Een glimlach op haar gezicht. Ze valt in slaap op mijn buik. En ik grijp ook mijn kans. Wat is het leven ineens klein en simpel. En toch zo groot en indrukwekkend. Ik kijk naar haar en zeg tegen mezelf: dit is je dochter, je bent moeder. Pfff onwerkelijk nog. Ik laat nog maar een paar kraamtranen.
Ik kijk naar haar gezicht en herinner me haar ziel. Ze is nu een baby, en ook zie ik iedere dag meer dat grote bewustzijn door schijnen. Haar ogen raken de mensen die hier komen. Ze raken mij.
Vandaag mooi nieuws: ik mag hier tot 1 mei  blijven. Dit fijne huisje delen met Ada, we gaan samen genieten. Ik heb weer rust. Vanaf 1 mei even terug naar Den Haag. Nog even puur de kraamtijd beleven, de grote wereld zoveel mogelijk buiten houden, de lieve mensen welkom heten en zo dit geluk delen.
Wat is ze mooi en fijn.
En wat een transformatie. Voor haar en voor mij. http://www.youtube.com/watch?v=IVvkjuEAwgU