Het is een ongrijpbaar ding, dat innerlijk weten. Ik dacht dat ik toch al aardig intuïtief was, nou dat is maar relatief. Oftewel dat ik naar mijn innerlijk weten handel en niet de beperkende gedachte volg. Ga dan maar eens je baby luierloos door het leven laten gaan. Om maar een voorbeeld te noemen, want er zijn vast meer dingen waar je geen gebruiksaanwijzing bij krijgt en je denken er niet bij kunt gebruiken om er mee om te leren gaan.
Hoe vaak heb ik niet intuïtief geweten "ze moet een plas doen" en geluisterd naar de gedachte "joh ze is net geweest", waarna ze prompt een plas deed. Op mijn broek, in bed, op de vloer. Ik ben mezelf natuurlijk gaan trainen en toen gebeurde er iets onverwachts. Ik handelde meer naar mijn innerlijk weten maar de stem van mijn verstand bleef ik heel duidelijk horen, alleen hoorde ik die alleen nog maar vragen "hoe wist je dat nou??????"
Uhh, nou, pfff, geen idee eigenlijk, het kwam in me op, stotterde ik dan tegen die stem.
Lekker vaag zeg. Ik had geen idee dat het nog zo sterk in me zat dat ik de hele tijd bewijzen wil van mijn weten. In andere woorden: bevestiging! En het lullige is: het valt niet te bewijzen. Ja, achteraf, als ze inderdaad iedere keer een plas deed. Dat is ook een bewijs, toch?
Gister kwam hier een bijzondere vrouw op bezoek. Zij kwam regelmatig mijn ceremonies bij wonen. Ze mailde me dat ze Inti graag wilde ontmoeten en even vast houden. Vlak voor dat we naar buiten gaan voor een wandeling, zegt ze oh ik heb nog een tasje voor je met wat lekkers, peertjes etc.
Later wanneer ik weer thuis ben en zij op weg naar haar meditatie, kijk ik in de tas. Alles wat ze in de tas heeft gedaan zijn mijn favorieten! Van de jam tot aan de koekjes. Hoe wist ze dat, dacht ik? Er is natuurlijk maar een antwoord: ze luisterde naar haar innerlijk weten.
Het kan een lange weg terug zijn. Voor mij althans. Zo vroeg en zo vaak beïnvloed en in de war gebracht. Zoveel moest er op een andere manier dan die van mij. Daar denk ik vaak aan bij Inti. Haar innerlijk weten is nog zo zuiver. Ze weet nog precies wat ze nodig heeft. Wanneer ze het nodig heeft. En hoeveel. Hoe zou ik het beter weten voor haar? Ik kan niet in haar lijfje kijken of voelen of ze honger heeft. Ik kan niet weten hoeveel voedsel zij precies nodig heeft. Dat geeft zij mij feilloos aan. Zij weet nog precies wat ze lekker vindt en wat niet. Er is haar nog niets opgedrongen. Zij voelt nog zuiver welke persoon op dit moment goed voor haar voelt en welke even niet. Ik kan dat niet voor haar invoelen. Dat weet zij zelf het beste. Ze is nog niet gedwongen iemand leuk te vinden.
Ik ga mijn weg terug naar naar mijn pure zelf. En zij is net haar weg naar buiten begonnen vanuit haar pure zelf. Het is aan mij mijn innerlijk weten én die van haar te vertrouwen.
En zij is de liefste, mooiste, grappigste leraar die ik ooit heb gehad :-)))
