Rond Volle Maan krijg ik het altijd op mijn heupen. Ik speur mijn huis af naar wat aan ik overbodige spullen rond heb slingeren. Ik hoef niet eens te weten dat het Volle Maan is. Meestal begint de drang eerst om daarna ergens te lezen of buiten te zien wat de reden is van die drang alles letterlijk en figuurlijk terug te brengen naar de essentie.
Nu is het zo dat ik op dit moment helemaal geen eigen huis heb. In het mini huisje waar ik nu op pas, zou je eerder zeggen dat ik helemaal geen ruimte heb om onnodige spullen te verzamelen. En toch verzamelt een mens zonder dat bewust te willen. Terwijl er dus weinig op te ruimen en door te geven valt, sta ik in de badkamer moeilijk te doen over een potje en een klein flesje spierbalsem. Ik kan me er nu al op verheugen dat die op zijn, oh zo blij dat ik een week geleden nekpijn had van mijn te lage hoofdkussen. Lekker even geen energiewerk maar dikke lagen van dat potje dat ik jaren geleden kreeg bij de training van Alberto Villoldo. Van een student, niet van Alberto.
Te lang in huis. Tijd voor iets anders. Al die overbodige ballast de deur uit, tot in de kern.
Toen ik mezelf zo bezig zag vanochtend, moest ik denken aan de 'alle overbodige ballast eruit'-weg van Mondriaan. Je weet wel van die gekleurde vlakken schilderijen. Het duurde jaren voor ik zijn latere werk kon begrijpen, laat staan waarderen. Maar op een dag viel het kwartje toen ik de kunstbijlage van Vrij Nederland las die speciaal gepubliceerd was voor de grote overzichtstentoonstelling van Mondriaan in het Haags Gemeentemuseum, jaren geleden. Mondriaan begon net als iedereen in die tijd figuratief, groeide verder naar geabstraheerd, maar bleef overbodigheden eruit gooien op zijn zoektocht naar de essentie, tot hij uitkwam bij de boogie woogie, de kleuren vlakken. Het werd zijn manier van leven. Nooit een eigen huis gehad, altijd op kamers gebleven, werden die ruimtes 3D-versies van zijn schilderkunst.
Op een dag bezocht een schrijver zijn kamer in Parijs. De man wist zeker dat Mondriaan thuis was, maar het duurde wel meer dan een half uur voor er open gedaan werd. Toen de deur dan eindelijk open zwaaide, zei Mondriaan:" Ik wist dat er iets niet helemaal klopte en kon pas de deur open doen toen ik zag toen dat de asbak scheef stond."
Zo'n pietje precies voelde ik me even vanochtend met mijn als maar doorgaande tot in de essentie opruim/doorgeef-bui rond Volle Maan. Iemand nog iets nodig?
