Net even met Munay naar de bieb gefietst. Ik werd onrustig en geirriteerd van het binnen zitten en zij wist ook even niet meer wat ze wilde. Hup naar buiten dan.
Eens kijken of ze 'Baby's weten wat ze willen' (nou, soms niet...) hebben en 'Je baby op het potje'.
Zie ik 'Kind van Nu' staan, van Meg Blackburn Losey. Over Indigokinderen, Kristalkinderen, Sterrekinderen, Engelen op aarde, nieuwe evolutionaire ontwikkelingen.
Ik lees de Dankbetuiging in het begin van het boek en de tranen schieten in mijn ogen. Ik heb mijn hand op het boek en de tranen stromen plots over mijn wangen...
Waarom? Eindelijk erkenning, het is begrepen, gevoel van dit is weer zo'n boek wat iedereen moet lezen, ook voor jezelf als je geen kids hebt. Want velen van mijn generatie zijn Indigokinderen, zij die de weg hebben vrij gemaakt. En nog van langer geleden. Maar nu komen er in grote getale kinderen naar ons die echt wakker zijn.
Om zo goed mogelijk te begeleiden moeten we zelf ook wakker worden. Het geeft mij gevoel van bevestiging Munay anders te begeleiden en verzorgen dan wat de norm is. Deze kinderen hebben écht een andere meer pure leefwijze nodig.
Ik ga nog wat inspiratie op doen, kinderen van nu.
