Kerstavond inzichten

Heb dit jaar helemaal geen Kerstgevoel, maar gisteravond op Kerstavond gebeurde er van alles waardoor ik toch wel even moest grinniken, er is wel degelijk een extra dot Liefdesenergie op Aarde. Fijn denk je misschien, maar dat hoeft niet fijn te voelen. Je kunt je juist verdrietig voelen of down.
Niets vermoedend van deze Liefdesenergie las ik de nieuwsbrief van Elles van Paassen (linkje vind je onderaan). Aan het eind lees ik de woorden van het liedje 'Butterfly-spread your wings' en ik barst in tranen uit. Mijn hart wordt een beetje verder geopend en oud verdriet komt er uit. Het liefste wat er is in je leven niet onder een glazen stolp zetten, maar dragen in je open handen, erop vertrouwend dat wanneer je echt bij elkaar hoort, je bij elkaar zult zijn, van moment tot moment. Ik mail Elles direct en terwijl ik schrijf gebeurd er weer meer:

'De woorden van het lied.... mijn grootste uitdaging en ik weet dat het waar is.

Mijn Kristallen Schedel Summit heeft me dat ooit geleerd en getoond.

Eindelijk komen de tranen die ik niet los kon laten. Tranen om de angst of ik mezelf als moeder wel kan vertrouwen, ik ben niet alleen maar lief tegen Munay en zij laat me dat voelen en zien.

Vertrouwen in de verbondenheid die er is... de oude weg kan niet meer voel ik nu, de weg van "onder de stolp".

Maar oh wat is dat een enge sprong. En tegelijkertijd voel ik nu 'je hebt geen keuze meer.'

Ik zie een Y-splitsing voor me: de ene is de bekende weg van angst en vasthouden. De andere is van loslaten en vertrouwen. De ene ken ik heel goed. De andere ga ik echt betreden en al lopende ervaren.

Ik werd net even weg geroepen door Munay en terwijl ik haar aan het voeden ben, stromen de tranen nog steeds en ineens weet ik dat er heel veel Liefdesenergie op Aarde is. Liefdesenergie die onze harten raakt en opent waardoor er opgekropt verdriet uit kan.

'Hardheid is opgekropt verdriet', gaat er door me heen.'

Even later breekt er een ander licht door. Iemand deelt met me dat ze met bepaalde personen gebroken heeft om vrij te zijn van een bepaalde energie.

'Zij doet wat ik tot een paar minuten geleden ook altijd heb gedaan, namelijk mijn vrijheid opeisen of terug winnen door te breken met personen en bepaalde spullen direct en definitief weg te doen. :-)) ineens Weet ik, nee die mensen en die spullen binden mij niet, houden me niet tegen. De vrijheid zit van binnen. De mensen en spullen die niet meer resoneren met wie ik nu ben, van moment tot moment altijd in beweging, verdwijnen vanzelf wel naar de achtergrond. Maar breken kan in essentie niet eens, want alles is met alles verbonden.

Wat een mega inzicht. En wat een bevrijdend idee, daar hoef ik dus geen energie meer in te steken. Ik kan simpelweg mezelf zijn en de levenskracht, het Leven doet de rest.

Een enorm schuldgevoel glijdt zo van me af. Ik kan mezelf zijn, vrij, en dat is goed.'

Aan Elles schrijf ik, wat ik aan iedereen zou willen zeggen:

Lief Mens, blijf jij maar delen vanuit je kwetsbaarheid, mij heb je weer een flinke duw gegeven de goeie richting uit.

Lees haar laatste nieuwsbrief op haar blog hier: http://schrijver-van-het-licht.blogspot.com/

Mijn dromen van de eerste Heilige Nacht heb ik niet onthouden, ik kreeg mijn bewustwording tijdens de avond al. Het is een boeiende tijd deze laatste zes dagen voor 2012.

Trots

Het viel ineens bij me binnen. Ik ben trots op dit buurtje. In andere woorden: ik ben trots op Den Haag. Hoe is het mogelijk.
Op mijn negentiende kwam ik in Den Haag wonen en tot voor kort wilde ik altijd weer weg. Het was een tijdje ook wel hip om tegen Den Haag te zijn. Den Haag bruist... nou echt niet. Mijn zus die aan Amsterdam gewend is vroeg toendertijd 'Waar is iedereen?'  Saai dus. Niet mooi zoals delft, of Leiden of Zutphen. Het gras altijd groener buiten de grenzen van het Haagse.
En dan zomaar ineens besef ik dat dat weg is. Sind ik hier woon, om de hoek van het Paleis. Gek gevoel. Even wennen. Wat zeg ik tegen mijn zus?
Maar het is een heerlijk gevoel. We lopen genoegelijk met zijn drietjes (hond en kind en ik) over het Lange Voorhout. Inti begint giechelend op en neer te wippen in de drager, wanneer ze door heeft dat we Meneer Couperus gaan begroeten. We waaien uit langs de Hofvijver en zien de zwanen elegant dobberen op het golvende water. Toeristen lopen langs en glimlachen om ons, ik glimlach terug en denk trots: 'Ik woon hier.'
We drinken wat bij de Posthoorn (wat leuk daar binnen!), leidden een schrijver af die geinterviewd wordt (beats me wie het is), met de gilletjes van Inti, genietend van het op en top Haagse sfeertje daar. Terug wandelend valt Inti in slaap in de drager en ik wil nog niet naar huis. Even rondsnuffelen dan maar in de boekhandel, en om dit gevoel nog lang te voeden koop ik 'Het verdriet van Eline' van Jan Paul Bresser. 'Een ode aan het leven, aan Den Haag en aan de verbeelding. De ontroerende verhalen [...] vormen met elkaar een mozaiek van levensgeschiedenissen in de oude Haagse binnenstad en daarbuiten.'
En zo is het.

Ontspan en sta toe

Pas las ik een citaat van Abraham, een energiebron die wijsheden doorgeeft via Esther Hicks: Relax and Allow.
Mooi en zo wat we niet geleerd hebben in onze cultuur, dat dat  een heerlijk verfrissend blik kan geven op hoe je de dingen in je leven doet. Je moet overal hard voor werken. Je moet er heel veel flink over na denken. Je moet er echt iets voor gedaan hebben. En je moet er ook nog eens heel veel over praten in eindeloze vergaderingen of therapeutische sessies (bijvoorbeeld). Wanneer je er hard voor gewerkt hebt, dan is wat je krijgt ook echt wat waard. Althans dat wordt vaak beweerd.
Dus als je je ontspant en jezelf toe staat al dat moois wat er is te ontvangen, dan is de eerste de beste Hollandse Calvinist al vertrokken.
Nu wil het zo dat ik sinds ruim een jaar geen eigen huis heb. Ik ben dus een soort huisbewaarder, samen met mijn dochter en hond, in een huis waarvan de eigenaar in het buitenland vertoeft. Ook al werd de deadline van vertrek telkens voor uit geschoven, er moest toch eindelijk eens een definitieve deadline komen, want zei ik: 'Ik zit wortel te schieten, zo leuk vind ik het hier."
En ik keek wel naar een ander huis, maar om nou te zeggen met veel enthousiasme, nee. Ik verwonderde me daar dan ook over. Want zo hoort dat toch? Ik moet toch hard zoeken en er veel voor doen? dadelijk moet ik toch mijn dochter, en hond, een fijn plekje kunnen geven.
En toen op zomaar een doordeweekse dag, lag er een briefje op mijn deurmat.
Dat het huisje twee deuren verderop vrij kwam en of ik interesse had...
Ja, dan kan het niet anders dan dat je even moet grinniken om de humor van het Universum. Want had ik de voortekenen hiervan niet in het begin al gezien? En had ik de wens om hier een huisje te krijgen niet al aangegeven? Blijkbaar was er iets in me die onbewust wist van 'relaxIk ontspan me en sta mezelf dit fijne plekje toe. Probeer dus niet meer te begrijpen, die onverwachte en vaak wonderlijke ingevingen en gevoelens. Mettertijd wordt het vanzelf duidelijk.
Ik ga vrolijk verder oefenen met relax and allow... toepasselijk voor de feestmaand December!

Mens, durf te leven!

Het drong ineens tot me door vanavond, dat ik de komende  drie jaar vrij ben om te gaan en te staan waar ik wil. Munay-Inti heeft nog geen schoolplicht. Hier zit potentie in. Ik vraag me al een tijdje af wat de reden is dat ik alweer ruim een jaar niet een eigen stek heb. Ik voel dat daar een reden achter zit, die zichzelf gaat onthullen.
Stel dat nou dat alles precies klopt zoals het nu is? Stel nu dat het bijvoorbeeld helemaal niet de bedoeling is dat ik, ook al is er kind en hond, een vaste woonplek heb? Ook al ben ik me aardig bewust van conditioneringen vanuit de maatschappij of familie die me tegen houden echt authentiek te leven, ben ik me de laatste weken weer bewust geworden dat er nog lijntjes zitten die me tegen houden.
Wat vraagt het leven nu van mij?

Vrij worden van
Vrij worden van conditioneringen, aanpassingen, schoolsgedrag, van angst om een ander verdriet te doen, van blijven zitten waar het veilig en vertrouwd voelt, voor dat veilige en vertrouwde kiezen.
Vrij worden van beperkende banden met mensen en plekken (er zijn er velen die nog tot na de dood hun huis niet kunnen verlaten).

Vrij worden om
Vrij worden om te gaan waar mijn Ziel wil gaan. Vrij om eigen keuzes te maken. Om te leven vanuit mijn hart. Vrij om het even niet te weten, niet te willen, niet te moeten.

Om vrij te Zijn. Vrij te voelen, ook al zijn er nog hier en daar beperkende lijntjes, gedachten, contracten. Want met vrij voelen begint de reis.
Vrij om Mijn Ziel te Leven.

Deze intense vertolking raakt dit helemaal:  http://youtu.be/pPp0I4fA6Lw

Your heart your Temple

In my daily meditation, laying next to my daughter feeding her and helping her to fall asleep, a beautiful thing happened. I like to share it so you may get some inspiration from it too.

While I am breathing in and out very slowly, with my awareness concentrated in my 5th heartchambre, I see an image of a hugh golden flower with four pettels. The heart of the flower is the round and also gold.
I go inside the first pettel, knowing this is my own heart, with a double-pointed clear crystal in my hand.
I hold the crystal in front of me, asking it to clean this room from all the old stories which are holding me back. Stories that like old movies keep repeating and repeating itself. I stay in this room till I get a feeling of space and light. I walk to the next room.
This room is filled with books and books of all my limited contracts I wrote down in all of my lives. Rules I made for myself, to protect, to keep myself in a false safe space. Again I hold the crystal in front of me, knowing it works like a energetic vaccuum-cleaner (imagine you could clean your house like this!). When I get the feeling of space and light, I walk to the third room.
Here I see myself offering little white flowers, placing them on the floor, for all my Soul-Parts that had to separate themselves from me, because I could in the past not take care of them. I bring these offerings to thank them for not leaving me but waiting in a safe space till the time came they could return home.
I let them know that I am ready to take full responsibility for my own well-being and will listen and act to their needs. Feeling the grace that comes with returning Soulparts, I walk on to the fourth chambre.
The chambre of treasures. When I walk in I use the crystal to remove the dust and sand that hide all the beautiful things I have inside. All the talents that were still buried for many many years or even lifetimes, now become visible. Everywhere I look I see beautiful shiny sparkling objects. Everything radiates a high energy. Like a real treasure. I feel so joyful and rich and blessed, to know that all of this is inside me.
With this uplifting feeling I take the last step and enter my own inner temple, the fifth heart-chambre.
What I feel here is more important then what I see.
It is the biggest room. I feel the Flower of Life. I see the golden light of the temple of Seti I in Abydos. Pureness. Silence. My own Temple where no one else is allowed. My Sacred Space. A Holy Place.
Home. I am Home.

The temples I visited on all of my travels the last couple of years, felt like home to me. All the Churches, all the Mosks, all the Temples, they all are reminders of the one and only true Temple.
Your own inner Heart.

When you like to visit your own Temple too, remember not to visualize but just let the images come to you. The feeling you get is more important then what you see.
Visualizing puts you in your mind. Feeling in your heart.


.

11-11-11 New Year?

Doesn't 11-11-11 sound much more as New Year then 1-1-12?

I don't know about you, but here every day I get chances to clean up some old stuff. To make room for an new beginning. To embrace the old, to un-cover darkness I forgot about (or I tried at least).

Do we see the chances? Do we take them gratefully? 

Yesterday I did something which another person made angry and frustrated. Luckily she shared that with me. I felt that this was not about me personally but of course it still had something to do with a theme of my own.

Because I felt not emotionally I could easily go the source of the theme.

I lay next to my daughter waiting for her to sleep. I have found a new way for my daily meditations ;-)

Thinking about what happened it suddenly struck me. In short it is like Soul Retrieval:

Something happens to you which makes you feel hurt, sad, angry, etc. This is what we call the first wound.

In my case I realise a theme of being afraid to stand up to some one whose help I need. While I relaxt next to my little girl ;-), I felt my inner little girl. She was afraid to be anything els then loving and understanding towards her care-taker, because without her she was helpless. What was then a way of surviving, became later on a habbit. It always goes like that. The little girl made herself a new way of thinking to be able to survive. This is what we call 'A Soul-contract".

My contract became then:" I need always be loving and understanding to the person whose help I need. No matter how this person acts towards me. Because if I don't, I ll loos her help and I will be helpless and alone."

In that moment that was really true. When you are three years old you can not take care of yourself. When you are 20 and still acting on it, then you can call it a habbit.

And the habbit will keep repating itself untill you realise the source of it.

The first time it happened you made a promise or a contract with yourself.

Now it is the time to erase or delete all contracts you made for yourself which are holding back from a new, free way of living. Which will start from 11-11-11.

There are many ways to do this. Theta healing, Soul Retrieval, the Hawainhealing technic thank you-I love. Many more.

And also by talking to this subperson who made the contract in the past.

Like this for example:

"My little girl of three, you were hurt because of lack of love and safety. But what you developped because of this contract is that your gift is to bring joy and happiness to other people. You were trained to be loving and understanding no matter what. Now it is time to give this to yourself. Being happy and joyful is the responsibility of the person her or himself. No one can make another person happy. They have to do that themselves.

Free yourself from that task. Be happy and joyful and if some one is open for it,  joy and happiness will be touched inside themselves. "

I am not helpless anymore. The situation when I was three is way back. When I say "thank you for the lessons it brought me, I love you, little girl, you were very strong (and smart and funny)", she can rest and play and just be herself. 

When I look at my daughter I see that this is what she is doing. Just by smiling at people, she brings joy. We walk in the street and some one across the street is waving at her. I stop so she can look. She starts to laugh and people stand laugh back to her.

She is just herself. The day she was born she smiled. She was born happy and joyful. Now I have healed this in myself, she reminds me that there is nothing I have to do, just be.

My beautiful sweet and strong little teacher.

We are all helping each other to climb up the level of frequenties.

Some will do this by bringing joy. Others will help you by projecting their wounds at you.

Dark or Light, they are just two ways of reaching Home.

What will bring tomorrow for the new beginning? 

We "moeten" naar de vijf

Geinspireerd door een artikel in Happi.kids ( ja, van de makers van Happinez) van een vader die ging mediteren naast zijn dochter wanneer die niet de slaap kon vatten, lag ik naast Inti ademhalingsoefeningen te doen, te chanten en de stilte op te zoeken in mijn hart. Waarschijnlijk wel een grappig gezicht, dochterlief kletsen en lachen en ik ernaast te hmmmmmm-en. Maar het werkte en daar gaat het om. Geen gevecht (behalve die in het begin met mezelf) en geen gehuil. Ze viel, van verveling misschien, in slaap.
Maar wat ik wil zeggen, is dat tijdens het zoeken naar de stilte en ontspanning in mezelf een inzicht boven kwam drijven. Doordat eindelijk weer eens al die innerlijke stemmen hun mond hielden, kon mijn ziel weer eens wat wijsheid kwijt.
Terwijl ik dus zo in mijn hart zat, herinnerde ik me de vijfde hartkamer. Ik ging in gedachten de eerste vier aardse af ( niet vier kamers, maar twee boezems (wie heeft dat bedacht?) en twee kamers natuurlijk). En stemde me vervolgens af op de vijfde, de etherische. Zie je de link met de vier elementen? Vijf dus, ether.
De vier natuurelementen houden ons vast aan de Aarde zoals we haar nu kennen.
Om de overgang te kunnen maken naar de Nieuwe Aarde werkt het vijfde element als een brug. De vijfde Bovenwereld zoals die door de oude Sjamanen beschreven wordt, is de Lichtwereld. De wereld van de Engelen, de lichtsteden, de Lichtwezens. en ook waar de Nieuwe Aarde al bestaat. Onze bestemming.
Vijf is dus een sleutelgetal voor de overgangsfase waarin we nu, echt nu, zitten. Vijf is dus niet het doel. Het is de brug.
Vanavond, toen ik zo'n mooie les in geduld kreeg, herinnerde ik me deze simpele tool. Iets in mij wist deze kamer, waar alles is, waar geen tijd is, waar ik samen met Inti kan zijn, om met gratie en geduldig de brug te bewandelen naar de Nieuwe Tijd.
In deze kamer past de hele wereld. Iedereen die je lief is en ook al die anderen.
In deze kamer is alles, de oude en de nieuwe Aarde, tijd en niet-tijd, geschiedenis en bestemming, vraag en antwoord.
Deze kamer is vol-ledig.

Be a Rebel!

Be a rebel
If you care about your life.
Be a rebel
If you care about all life.

A rebel of peace
Who doesn't fight
But flows like water
And is fresh as pure air.

Rebel of peace
Think for yourself, don't follow mainstream,
They're going the wrong direction.
Never trust a power outside yourself
Only real Power
Who share its secrets with you
Without holding back.

Think first:
Who benefits this?
All life or only himself?
Think again
Do I really need this?
Can I live without?
Am I still be free then?
Am I still authentic?

Or does it fills a hole inside me,
Covers up a pain or shame,
Does it move me away from Me.

Be free, be creative,
Give without expecting something in return.
Be a rebel and choose
That which benefits all Life.

Poison keeps you imprisoned
In your mind, in your thoughts.
Choose pure food, pure water,
And it will give you in return
Pure energy and a pure heart.

A pure heart will bring you
Freedom,
Knowing you need so little to have and to do
To live a healthy wealthy happy life.

Being different is what this world needs.
Join us and
You will not feel different anymore
You will be a rebel
Among old friends.
You are never alone.

(Thérèse, 15-10-2011)

Close to God

"Let her learn Arabic, so she can talk to her father and some verses from the Koran", Mahmoud asked me when he saw his daughter when she was three months old.
The first part was more then logic to me. The language is part of her being and talking to her father in his language would be a gift for both of them.
The second part I felt resistance. Why I couldn't say yet. I didn't know myself.

Till a couple of nights ago. I lay next to her and remembered his words. Then it became clear what the resistance was all about. It has nothing to do with the Koran or the Islam. Her father had showed me the beautiful and loving side of this religion.

If I would teach her about the Islam, or any other religion, I would lead her immediately away from her own inner knowing of God.
She just came from the Source.
She remembers much better what it is and how it feels then I may do. She will move away form this knowing as soon as a grown-up will tell her from a book written by other grown-ups what or who God is and how we should live by His rules.
No. I can not do this.
She may be here to tell me about Her! To remember us what we have forgotten, because we were moved away from our own inner knowing since we were very small.

When the time comes when she is going to ask questions about this subject, I may answer her:
"You tell me, you know all about it."

What a beautiful challenge that will be, to keep my thoughts about this to myself. Thanks to Boudewijn Leliveld who said this to me, when I asked something I knew myself:
"You tell me, you know all about it.". He taught me not to take the most easy way by asking another person for the answers. But check your own inner library. You may have to wait for a while to get answers. But the answers will be the right ones for you.

Becoming Real

Ik zit in een kamer van Op Hodenpijl, tegenover me zit Boudewijn Leliveld. Het is een aantal jaar geleden. Ik geloof dat er zes mensen bij hem waren om hem te ondersteunen en van hem te leren bij zijn sessies. Waar ik voor kom, krijg ik geen antwoord op behalve dat ik sjamaan zou zijn en het antwoord zelf weet. Dat was een compliment, dat besefte ik later ook pas (hij had al eerder de hint gegeven op zijn subtiele wijze dat ik er niets meer van kon leren).
Vlak voordat ik na vijf minuten weer buiten sta, geeft hij me nog een boodschap mee:
"Ik wil je niet beledigen, maar je bent niet echt."
Auch. Dat deed mijn kwetsbare ego pijn. Ik hoefde gelukkig niet te betalen voor deze sessie (terwijl wat ik kreeg onbetaalbaar was natuurlijk). Maar hij had wel gelijk en met dat besef ging ik op zoek naar mijn authenticiteit. Want wanneer ben je nu echt? En wat is dat, echt zijn?

"What is REAL?" asked the the Rabbit one day. "Does it mean having things that buzz inside of you and a stick-out handle?"
" Real isn't how you are made", said the Skin Horse. "it's a thing that happens to you. When a child loves you for a long, long time, not to play with but REALLY loves you, then you become Real."
"Does it hurt?", asked the Rabbit.
"Sometimes", siad the Skin Horse, for he was always truthful. "When you are Real you don't mind being hurt."
"Does it happen all at once, like being wound up," he asked, "or bit by bit?"
"It doesn't happen all at once," said the Skin Horse. "You become. It takes along time. That's why it doesn't often happen to people who break easily, or have sharp edges or who have to be carefully kept. Generally, by the time you are Real, most of your hair has been loved off, and your eyes drop out and you get loose in the joints and very shabby. But these things don't matter at all, because once you are Real you can't be ugly, except to people who don't understand... once you are Real, you can't become unreal again.
It lasts for always."

http://youtu.be/M_m054tLKvs

Innerlijk weten

Het is een ongrijpbaar ding, dat innerlijk weten. Ik dacht dat ik toch al aardig intuïtief was, nou dat is maar relatief.  Oftewel dat ik naar mijn innerlijk weten handel en niet de beperkende gedachte volg. Ga dan maar eens je baby luierloos door het leven laten gaan. Om maar een voorbeeld te noemen, want er zijn vast meer dingen waar je geen gebruiksaanwijzing bij krijgt en je denken er niet bij kunt gebruiken om er mee om te leren gaan.
Hoe vaak heb ik niet intuïtief geweten "ze moet een plas doen" en geluisterd naar de gedachte "joh ze is net geweest", waarna ze prompt een plas deed. Op mijn broek, in bed, op de vloer. Ik ben mezelf natuurlijk gaan trainen en toen gebeurde er iets onverwachts. Ik handelde meer naar mijn innerlijk weten maar de stem van mijn verstand bleef ik heel duidelijk horen, alleen hoorde ik die alleen nog maar vragen "hoe wist je dat nou??????"
Uhh, nou, pfff, geen idee eigenlijk, het kwam in me op, stotterde ik dan tegen die stem.
Lekker vaag zeg. Ik had geen idee dat het nog zo sterk in me zat dat ik de hele tijd bewijzen wil van mijn weten. In andere woorden: bevestiging! En het lullige is: het valt niet te bewijzen. Ja, achteraf, als ze inderdaad iedere keer een plas deed. Dat is ook een bewijs, toch?
Gister kwam hier een bijzondere vrouw op bezoek. Zij kwam regelmatig mijn ceremonies bij wonen. Ze mailde me dat ze Inti graag wilde ontmoeten en even vast houden. Vlak voor dat we naar buiten gaan voor een wandeling, zegt ze oh ik heb nog een tasje voor je met wat lekkers, peertjes etc.
Later wanneer ik weer thuis ben en zij op weg naar haar meditatie, kijk ik in de tas. Alles wat ze in de tas heeft gedaan zijn mijn favorieten! Van de jam tot aan de koekjes. Hoe wist ze dat, dacht ik? Er is natuurlijk maar een antwoord: ze luisterde naar haar innerlijk weten.
Het kan een lange weg terug zijn. Voor mij althans. Zo vroeg en zo vaak beïnvloed en in de war gebracht. Zoveel moest er op een andere manier dan die van mij. Daar denk ik vaak aan bij Inti. Haar innerlijk weten is nog zo zuiver. Ze weet nog precies wat ze nodig heeft. Wanneer ze het nodig heeft. En hoeveel. Hoe zou ik het beter weten voor haar? Ik kan niet in haar lijfje kijken of voelen of ze honger heeft. Ik kan niet weten hoeveel voedsel zij precies nodig heeft. Dat geeft zij mij feilloos aan. Zij weet nog precies wat ze lekker vindt en wat niet. Er is haar nog niets opgedrongen. Zij voelt nog zuiver welke persoon op dit moment goed voor haar voelt en welke even niet. Ik kan dat niet voor haar invoelen. Dat weet zij zelf het beste. Ze is nog niet gedwongen iemand leuk te vinden.
Ik ga mijn weg terug naar naar mijn pure zelf. En zij is net haar weg naar buiten begonnen vanuit haar pure zelf. Het is aan mij mijn innerlijk weten én die van haar te vertrouwen.
En zij is de liefste, mooiste, grappigste leraar die ik ooit heb gehad :-)))

Terug naar de essentie

Rond Volle Maan krijg ik het altijd op mijn heupen. Ik speur mijn huis af naar wat aan ik overbodige spullen rond heb slingeren. Ik hoef niet eens te weten dat het Volle Maan is. Meestal begint de drang eerst om daarna ergens te lezen of buiten te zien wat de reden is van die drang alles letterlijk en figuurlijk terug te brengen naar de essentie.
Nu is het zo dat ik op dit moment helemaal geen eigen huis heb. In het mini huisje waar ik nu op pas, zou je eerder zeggen dat ik helemaal geen ruimte heb om onnodige spullen te verzamelen. En toch verzamelt een mens zonder dat bewust te willen. Terwijl er dus weinig op te ruimen en door te geven valt, sta ik in de badkamer moeilijk te doen over een potje en een klein flesje spierbalsem. Ik kan me er nu al op verheugen dat die op zijn, oh zo blij dat ik een week geleden nekpijn had van mijn te lage hoofdkussen. Lekker even geen energiewerk maar dikke lagen van dat potje dat ik jaren geleden kreeg bij de training van Alberto Villoldo. Van een student, niet van Alberto.
Te lang in huis. Tijd voor iets anders. Al die overbodige ballast de deur uit, tot in de kern.
Toen ik mezelf zo bezig zag vanochtend, moest ik denken aan de 'alle overbodige ballast eruit'-weg van Mondriaan. Je weet wel van die gekleurde vlakken schilderijen. Het duurde jaren voor ik zijn latere werk kon begrijpen, laat staan waarderen. Maar op een dag viel het kwartje toen ik de kunstbijlage van Vrij Nederland las die speciaal gepubliceerd was voor de grote overzichtstentoonstelling van Mondriaan in het Haags Gemeentemuseum, jaren geleden. Mondriaan begon net als iedereen in die tijd figuratief, groeide verder naar geabstraheerd, maar bleef overbodigheden eruit gooien op zijn zoektocht naar de essentie, tot hij uitkwam bij de boogie woogie, de kleuren vlakken. Het werd zijn manier van leven. Nooit een eigen huis gehad, altijd op kamers gebleven, werden die ruimtes 3D-versies van zijn schilderkunst.
Op een dag bezocht een schrijver zijn kamer in Parijs. De man wist zeker dat Mondriaan thuis was, maar het duurde wel meer dan een half uur voor er open gedaan werd. Toen de deur dan eindelijk open zwaaide, zei Mondriaan:" Ik wist dat er iets niet helemaal klopte en kon pas de deur open doen toen ik zag toen dat de asbak scheef stond."
Zo'n pietje precies voelde ik me even vanochtend met mijn als maar doorgaande tot in de essentie opruim/doorgeef-bui rond Volle Maan. Iemand nog iets nodig?

9/11: het strijden loslaten

Terwijl Inti in slaap valt tijdens het drinken, gaan mijn gedachten naar hoe het willen strijden nog in mij zit. Ik denk aan deze dag, waar mensen over heel de wereld op hun eigen manier stil staan bij New York tien jaar geleden. En hoe er daarna een veel grotere strijd opgeroepen en aangewakkerd is.
Het is zo makkelijk daar weer de strijd mee aan te gaan, maar vanavond voelde ik ineens weer hoeveel kleine innerlijke strijden er nog gestreden worden. Wat verwacht ik dan van de grote in de buitenwereld.
Ik strijd met mijn dochter wanneer zij mij niet rustig laat eten 's avonds. Ik strijd met haar wanneer ze niet wil slapen. Ik strijd met mezelf wanneer ik haar alleen wil laten terwijl dat tegen mijn natuurlijke gevoel in gaat. Ik strijd met die delen in mezelf die van mij niet kunnen of mogen. Ik strijd met een situatie waar ik machteloos naar moet kijken, waar ik niets aan kan veranderen. Ik strijd voor mijn ruimte. Voor vrijheid. Misschien zelfs wel met God. Ik strijd wanneer ik onrecht ervaar.
Als je het maar vaak genoeg zegt, wordt het een heel raar woord. Zo raar dat we het misschien beter gewoon maar niet meer moeten gebruiken. En doen al helemaal niet meer. Laten we het er zelfs maar niet meer over hebben.
Het is tenslotte alleen nog maar een gewoonte, die op herhaling gedraaid wordt dag in en dag uit in onze innerlijke en uiterlijke bioscopen om het flink te blijven voeden. Want stel dat er geen .... meer is. Wat moeten dan al die generaals, soldaten, legeraanvoerders, wapenhandelaren, wapenfabrikanten, rebellen, opstandelingen, politieagenten, detectives, slachtoffers, daders, redders?
Die kunnen dan naar huis. Sorry.
Please forgive me. I love you. Thank you.

Ik zie overal verhalen

Alweer dat hek dicht van de zij ingang van de Paleistuin. Nou, dan maar even doorlopen naar de hoofdingang en lopen we wel terug via de Molenstraat. Ik ben wel moe maar goed, het is zo.
Aangekomen bij de hoofdingang van het park, zie ik een straatveger op een bankje zitten. Grote zwarte man met wel zeker schoenmaat 46. Zijn kar staat naast hem. Hij schrijft in een klein aantekenboekje, helemaal verdiept in zichzelf. Wat is hij aan het schrijven, vraag ik me nieuwsgierig af. Misschien wel een gedicht. Of aantekeningen van ideeen voor het boek wat hij ooit nog eens wil publiceren.
Nu heeft hij tijd en rust. Niemand die hem lastig valt, niemand die aan zijn hoofd zeurt. Vanavond, wanneer hij thuis komt, wordt hij besprongen door zijn kinderen en zijn vrouw wil ook nog graag even bijkletsen. Nee, nu. Nu is een goed moment.

Wat zou Simon Carmiggelt geschreven hebben, wanneer hij deze man gezien zou hebben? Wat kon die man schrijven. Prachtig ouderwets Nederlands met veel liefde en begrip voor de gewone man (en vrouw) van het volk. Ik begrijp hem wel. Hij zag ook overal verhalen.
En aan Etty Hillesum moet ik de laatste tijd zo denken, die had altijd een schriftje en een pen bij zich omdat het zomaar kon gebeuren dat ze midden op de hoek van een straat een briljant idee kon krijgen en dat moest natuurlijk direct opgeschreven worden.
Ze schreef hele dagboeken. Zo mooi, zo liefdevol en wijs. Zou ze dat geweten hebben? Het waren voor haar alleen maar oefeningen, om later wanneer ze er aan toe was haar boek te schrijven, misschien wanneer de oorlog voorbij was. Net als Anne Frank.
En zonder dat zij er weet van hadden, waren ze hun boek aan het schrijven waar ze wereldberoemd mee werden.
Zij zeggen mij: "Doe wat je voelt wat er simpelweg door jou heen uit wil.
Denk niet aan later. Denk niet aan het resultaat in welke vorm dan ook: "kan ik hiermee mijn geld verdienen, brengt het inkomen, zit hier iemand op te wachten?"
Je hebt geen weet van de toekomst. Hou dat zo. Het is goed. Je bent dan als een kind, blij en onbevangen laat je je creativiteit stromen, uit puur plezier om het creeeren."

Mens, wees gelukkig!

Het is midden in de nacht. Ik ben wakker geworden. Misschien wel van de regen die op het dak neerstort of de wind die maar door raast om het oude op te schonen. Ik heb dorst en kan niet slapen en loop zonder mijn lenzen in te doen naar beneden. Eens kijken hoe laat het is, de droom nog helder voor me waar ik uit wakker werd. Hond en kind liggen heel rustig genoegelijk te slapen. Even voelen aan het laken of ze een plasje heeft gedaan. Nee, gelukkig niet. Even een slokje water en dan kijk ik op mijn mobiel:
4.44
...wow wat is dat nu.... 444 is voor mij een meestergetal die me doet denken aan de Inka's. Alberto Villodo gebruikt dat in zijn gmailadres (nu niet met zijn allen gaan mailen!). Ik denk aan wat men wel eens zegt, dat op zo'n tijdstip als bijvoorbeeld deze de lichtwezens actief zijn en je misschien iets willen zeggen.
Ik check dan maar eens mijn mail (wie weet heeft Alberto een mail gestuurd haha).
Een dierbaar iemand die het afgelopen jaar een reis de diepte in haar zelf heeft gemaakt, heeft me  in een notedop een hartverwarmende mail geschreven over haar ontwikkelingen. Ze geeft me een heerlijke aanmoediging kado om te blijven schrijven over mijn eigen ontdekkingen.
Wat is dat toch dat we dat iedere keer weer nodig hebben? Of misschien niet iedereen, maar ik wel. Van het schrijven kwam gisteravond niets. Inti schrok wakker nadat ze net heerlijk zacht in slaap was gevallen terwijl ik in gedachten positieve affirmaties in mezelf zei en een pracht roze roos in mijn hartchakra visualiseerde. Zo mooi en zo vanzelf, het voelde heerlijk. Ik had alleen de deur niet wijd genoeg open laten staan en toen ik die open deed werd ze wakker van het gekraak. Oh wat baalde ik toen en ja hoor het lukte niet om te gaan slapen. Voor het eerst was ik een beetje wanhopig. Hoe moet dat met mijn schrijven, hoe moet dat met mijn boek? De tranen stromen terwijl ze naast me wakker ligt. Jammer dan, gaat er door me heen, dan zie je me me eens huilen, dat is heel lang geleden. Ze kletst en speelt vrolijk door.Toch maar even een vriendin gebeld om dit te delen en oh wat was het herkenbaar voor haar en die van haar is al twee. Het is dus iets wat bij meer mensen voor komt. En die mensen kunnen dan ook boos en verdrietig worden. Er gaat van alles door me heen. Dat ik het veel te perfectionisch van mezelf moet doen. En dat ik daarover helemaal niets negatiefs mag voelen, want ik had toch het grote geluk op mijn 43ste nog dit pracht kind te krijgen.
Ik denk aan Greet die dan tegen me zou kunnen zeggen: " Je maakt er toch geen probleem van, he?!" :-)) Nee, nu niet, ik roep mezelf terug: "je gaat je niet schuldig voelen, daar is niemand mee gebaat, Inti zeker niet."  Het leven met een kindje gaat blijkbaar niet alleen over rozen.
Ik lees de woorden van dat mooie mens die me liet weten hoe het met haar gaat:
"Mens, wees gelukkig en in harmonie met je gezin. Dat is het belangrijkste."
Inderdaad... mens wees gelukkig... schrijven doe je gewoon om 4:44...

Leven en leren in het heden

Ik lees Osho voor het eerst, wat was die man helder! Toen ik net op kamers woonde, had ik een onderbuurvrouw die volgeling was en dat was geen aanmoediging om ook eens iets van hem te lezen. Nu dat verhaal opgelost is, kan ik wel vrij zijn werk lezen.
In het boekje 'Het nieuwe kind' beschrijft hij van alles wat nu aan het gebeuren is. Dit citaat is ook zo verhelderend over wat er in de kern nog mag veranderen in het reguliere onderwijs:

'Het onderwijs is altijd doelgericht geweest: wat je leert is niet belangrijk; maar het examen wat over een of twee jaar later plaats vindt, dat is belangrijk.
Het maakt de toekomt belangrijk - belangrijker dan het heden.
Het offert het heden op aan de toekomst.
En dat wordt je hele leefwijze; je offert het moment altijd op aan iets wat er nu iet is. Het geeft een enorme leegte  in het leven.'

Dit is zo herkenbaar in het schrijven. Omdat ik zo resultaat gericht was, begon ik maar niet omdat het er ineens moest zijn. Ik had niet door dat ik ook van het schrijven an sich kon genieten, in het nu.
Ik begin steeds meer te ervaren dat in het heden zijn, precies is wat een mens gelukkig maakt.
Welkom in het heden... dat is een zegen :-)

Ik loop door een andere straat

Wanneer je schrijft dat je een volgend keer door een andere straat loopt en je zet dat op je blog en FB, tja, dan heb je wel een stok achter de deur dat dan ook echt bij een volgende gelegenheid te doen :-)

Vanavond na een lange heerlijke, maar ook drukke dag, ging Inti tegen verwachtingen niet rustig slapen. Ik voelde direct de spanning met bijbehorende gedachten naar de oppervlakte komen. Maar nu was er ook het besef dat ik niet weer zwaar gefrustreerd naast haar kon gaan liggen. Hoe het anders aan te pakken zag ik ook niet zo gauw, dus vroeg ik eventjes in mezelf dat mij die andere weg getoond kon worden.
Om de frustratie te doorbreken en hopend dat ze toch uit zichzelf in slaap zou vallen, liep ik naar beneden en klikte het you-tubefilmpje aan van EFT en stress. Maar voordat ik er aan kon beginnen, werd mijn oog naar rechts getrokken en zag ik EFT on insomnia staan, slapeloosheid. Hmm toepasselijk, niet eerder opgevallen...
Terwijl ik mee deed, stemde ik me af op de eenheidsverbinding met Inti en vroeg ik me af of mijn spanning en opgewondenheid over wat ik nog allemaal wil schrijven synchroon loopt met haar moeite om in slaap te vallen. Dan hoor ik hoe ze langzaam aan zich ontspant en een geluidje geeft dat ze moet plassen.
Ik ga na boven en na het plasje gaat ze rustig drinken. In gedachten zeg ik tegen haar de teksten van de EFT die ik net zelf deed. Het gaat er al niet eens zo zeer meer om dat zij nu inderdaad in slaap valt, maar dat de kwaliteit van mijn emoties en gedachten aanzienlijk verhoogd is. Dat is voor mij een verademing, dan zit ik daarna ook niet met een rot gevoel beneden tijd te hebben voor mezelf.
En voor haar is het een zegen in die energie in slaap te vallen.

Hierbij het filmpje: http://youtu.be/EvSv_5dTKyo
Ik ga de tekst nog uitwerken en vertalen naar een positieve affirmatie tekst voor onszelf en onze kids.

Ik loop door een straat

Vanavond opnieuw: ergernis, frustratie, boosheid. Inti doet er voor mij te lang over om te gaan slapen. Ik koester de paar uur die ik heb voor mezelf in de avonden. Om te schrijven, te kletsen, wat te lezen. Om even niets te doen. Vanavond helaas opnieuw hetzelfde verhaal. De schat kan er niets aan doen, maar heeft toch een balende moeder naast haar. Wanneer ze eindelijk slaapt valt direct alle spanning weg. Ik zeg mijn Ho'onopono gebed en besef ineens dat gefrustreerd of boos voelen een oude gewoonte is. Als een verslaving. Wanneer dat door me heen gaat, merk ik ineens dat iets in me het helemaal niet nodig heeft zich zo te voelen. Alles is goed. Niks aan de hand. Schuldig voelen doen we ook niet meer aan mee.
Morgenavond maak ik een andere keuze.

Ik ga in gedachten terug in de tijd naar een training bij Roland Verschaeve in zijn toenmalige huis (nou, paleis meer) op Ibiza. Hij las één van zijn favoriete gedichten voor uit 'het Tibetaanse boek van Leven en Sterven'. Het vertelt precies wat mij deze week gebeurde. Wat ik liet gebeuren (I take full responsibility for my own well-being). En dat ik nu voor een andere weg kies :-)

Ik loop door een straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik val erin.

Ik ben verloren…ik ben radeloos.

Het is mijn schuld niet.

Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik doe alsof ik het niet zie.

Ik val er weer in.

Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.

Maar het is mijn schuld niet.

Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik zie dat het er is.

Ik val er weer in…het is een gewoonte.

Mijn ogen zijn open.

Ik weet waar ik ben.

Het is mijn schuld.

Ik kom er direct uit.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik loop eromheen.

Ik loop door een andere straat.

Uit het Tibetaanse boek van leven en sterven
Sogyal Rinpoche. 

Kind van Nu

Net even met Munay naar de bieb gefietst. Ik werd onrustig en geirriteerd van het binnen zitten en zij wist ook even niet meer wat ze wilde. Hup naar buiten dan.
Eens kijken of ze 'Baby's weten wat ze willen' (nou, soms niet...) hebben en 'Je baby op het potje'.
Zie ik 'Kind van Nu' staan, van Meg Blackburn Losey. Over Indigokinderen, Kristalkinderen, Sterrekinderen, Engelen op aarde, nieuwe evolutionaire ontwikkelingen.
Ik lees de Dankbetuiging in het begin van het boek en de tranen schieten in mijn ogen. Ik heb mijn hand op het boek en de tranen stromen plots over mijn wangen...
Waarom? Eindelijk erkenning, het is begrepen, gevoel van dit is weer zo'n boek wat iedereen moet lezen, ook voor jezelf als je geen kids hebt. Want velen van mijn generatie zijn Indigokinderen, zij die de weg hebben vrij gemaakt. En nog van langer geleden. Maar nu komen er in grote getale kinderen naar ons die echt wakker zijn.
Om zo goed mogelijk te begeleiden moeten we zelf ook wakker worden. Het geeft mij gevoel van bevestiging Munay anders te begeleiden en verzorgen dan wat de norm is. Deze kinderen hebben écht een andere meer pure leefwijze nodig.
Ik ga nog wat inspiratie op doen, kinderen van nu.

44

44, mijn eerste verjaardag als moeder... ik ga er een mooie jaar van maken.
Het wordt tevens een eerbetoon aan moeder, die 44 werd. Dankzij haar leef ik en kán ik er iets moois van maken.


Een aantal mooie getallen:
Getal van mijn verjaardag is 22 (4)
2011 is een 22 (4)
Ik werd 44 (2x4=8 getal van overvloed, oneindigheid)
Mijn moeder werd 44 in 1969 ...getal 7 ...een heilig getal, overvloed en compleetheid (denk aan 7 dagen, 7 kleuren regenboog,etc). 


Zij was 42 toen ze mij kreeg. Ik was 42 toen ik zwanger werd van Inti. Zij was 44 toen zij ging en ik 2 was.
Ik kies voor het leven.
Een cirkel is rond. Ik weet nu dat het klopte. Ze was klaar.
We zijn vrij en ook samen. Over mijn schouder kijkt ze af en toe mee.
Naar haar mooie kleindochter,
waar alleen Liefde is.

Vrij!

Iemand ging de strijd opnieuw met mij aan,
zoals ik jarenlang deed met mezelf.
Ik voelde me gevangen in onmacht.
Gevangen in oud karma.

Negen Engelen en een Lama

waren nodig

om in een fractie van een seconde

het licht te zien,

de vrijheid te voelen.

Zolang ik mens ben, heb ik een emotioneel lichaam.
Dat is niet wie ik Ben...
Emoties, ze komen en gaan
Die van mezelf,
En die van een ander...

Ik hoef de strijd niet aan te gaan,
Wat een opluchting!
Geen strijd meer binnen of buiten mij
Het is NIET wie ik Ben!!!!

Bevrijdt uit de gevangenis van emoties,

Kies ik voor Vrijheid.

Zonlicht schijnt weer door de wolken.

Naar de kringloopwinkel "gestuurd"

Al eens eerder gehad, naar de Kringloopwinkel gestuurd, door een zeer sterk innerlijke drang (anderen zouden zeggen "Gids" of "my Spirit"), om daar dan supergave laarzen te vinden voor drie euro. En dan zo verbaasd zijn dat je Gids dit blijkbaar belangrijk genoeg vindt om die moeite te nemen mij die winkel in te krijgen. :-)
Vandaag een kleine versie daarvan, maar nu voor Munay (ik heb al genoeg spullen... hoewel een paar leuke broeken erbij is wel handig). Ik ga op zoek naar hout speelgoed voor haar. Heb het idee dat ze wat nieuws wil ontdekken. Liefst met leuk geluidje erin, een belletje of zo. Ze heeft iets met klank en muziek. Op weg naar de kinderhoek in de winkel valt mijn oog op een beeldje van een Eenhoorn met een Elf op zijn rug. Hoeveel kost-ie? €2,50. o.k. dat kan, heb toevallig maar ruim drie euro bij me. Doorlopend naar de kinderhoek vind ik daar niet veel soeps. Toch nog even de rekken met frutsels af speurend, valt mijn oog op een doosje die me direct aan Diana Schraven doet denken. Op het houten doosje is een symbool geschilderd in de Haiku stijl, de stijl waarin zij het geboorteschilderij voor Inti heeft gemaakt.
Die is voor haar. Dan vind ik nog een één of ander wiskundige bollenvorm van hout. Leuk, kan ze mooi op sabbelen. Bij de kassa aangekomen zie ik dat de vleugels al er af liggen. Ook goed, kan ze ook op dit beeldje sabbelen. €3,70. Nou dat heb ik nog wel in mijn portomonnee. En op moment dat ik mijn buit van vandaag in mijn tas heb, hoor ik naast me: "25 cent??? Jeetje dat moet ik pinnen." Wij lachen en ik zeg dat heb ik wel voor je. Vrouw blij met haar drie boekjes, ook nog eens gratis.
Thuis gekomen zie ik pas welk symbool er echt op het doosje staat... twee vissen... Voor Inti dus... vis als ze is van Sterrenbeeld...
Thankx Spirits, het was een succesvol winkeluitje.

Sand dancer

Pracht voorbeeld van je hart volgen en daardoor de wereld mooier maken.
Watch and listen:

http://www.youtube.com/watch?v=H6ZqKmaN2qw&feature=player_embedded#!

Welkom in het Heden

Ik was altijd gericht op resultaat. Daar is alles in deze maatschappij opgericht. Op een goed resultaat. Tijdens de Kristallen Schedelmeditatie werd me duidelijk dat ik daar sterk aan gehecht was.
Een reeks inzichten volgde, nadat ik, op weg naar huis, op een bord bij een restaurant dit zag staan:

"Welkom in het Heden".

Met alles was ik gericht op het goede resultaat.
Daardoor was ik niet in het heden, maar in de toekomst.
Daardoor was niet al mijn energie beschikbaar voor de activiteiten
in het heden,
die zouden moeten leiden tot een goed resultaat.
Ik vergat te genieten van de weg, waar ik me op dat moment bevond, die leidde naar het resultaat.
Door het resultaat los te laten, is er heel veel meer energie beschikbaar
in het heden.
Zal ik veel bewuster genieten van dat heden.
En uiteindelijk zal ik meer dan goeie resultaten bereiken... in het heden.

O.K. helder, en nu oefenen maar. :-)

God works in mysterious ways... Leuk en uplifting om te doen is een dag uit te kiezen, waarop je bewust bent op welke teksten je oog valt. En die teksten als boodschap, hint of inspiratie ter harte nemen.
Gister:
" Eindelijk echt inspiratie gevonden"
"Puur genieten".

Maar deze was wel de mooiste, nadat ik terug reisde van een bezoekje aan een goeie vriendin met haar gezellige gezin. In een dichtvorm:

'In de trein
een klein meisje"
"Pap, mag ik door de trein lopen?"
Ze loopt langs me
ik kijk
Twee Engelenvleugels op haar rug
"The real Unity and Amity"
haar boodschap
Your energy is Heaven.'

Your energy is heaven... hmmm dat is nog eens up-lifting te noemen.
Met een grote glimlach dank ik haar stilletjes
en vraag me nieuwsgierig af waar dat t-shirt gekocht is.

Koemelk is voor kalfjes

Als kind hield ik al niet van melk, maar tja je moest, he, want etc etc. Gelukkig worden steeds meer mensen bewust dat de massa opnieuw vanwege geld een leugen wordt verteld. En oh wat geloofden we de zogenaamde authoriteiten toch graag. De tendens dat de mens steeds meer zelf gaat denken en niet de wijsheid buiten zich haalt, zorgt dat de waarheid steeds vaker boven tafel komt.
Een groot leugen is dus bv. dat melk goed voor elk is. Hier onder wat zaakjes op een rijtje:

'Rond 1930 was er in Nederland een economische zeer moeilijke tijd, vooral op het platteland. Men had weinig geld om eten te kopen en tegelijkertijd was er een melkoverschot. In 1934 werd het Zuivelbureau opgericht om mensen te stimuleren meer melk te drinken. In die tijd waren kinderen die melk dronken steviger en langer dan kinderen die dat niet dronken; arme kinderen aten schrale voeding. Rond 1950, toen het economisch beter ging, was er geen verschil meer in lengte en stevigheid tussen kinderen die wel of geen melk dronken.

Het Zuivelbureau wordt betaald door de zuivelindustrie en zal zich dus niet negatief uitlaten over zuivelconsumptie. Economische belangen spelen een hoofdrol in de slogan "Melk moet!"'

WASHINGTON - Hoe meer melk kinderen drinken, des te dikker worden ze. En dat is niet alles: halfvolle melk is een grotere boosdoener dan volle melk.

Zo zou melk ook goed zijn tegen osteoporose (botontkalking). Niets is minder waar. Ten eerste blijkt dat het calcium in melk in die vorm niet door het lichaam wordt opgenomen.

En juist naarmate er in een land meer melk wordt gedronken, stijgt het aantal botbreuken. Calcium is goed voor de botten, maar niet het Calcium dat in melk voorkomt.

Bovendien zorgen die groeihormonen in melk er ook voor dat kinderen sneller volwassen worden en sneller seksueel actief. 

Koeiemelk is geen witte motor, althans niet voor ons.

Alleen al dit:

Welk ander zoogdier drinkt nog melk zodra het baby af is... en welke drinkt moedermelk van een totaal ander soort dier?

Eens zag ik in een stal de kalfjes apart van de moeders staan. Picture this: je krijgt een baby die jouw melk nodig heeft om gezond en sterk op te groeien. Je haalt het direct weg bij de moeder en geeft het een minderwaardige melkvorm. Je zet de babies bij elkaar, gescheiden van hun moeders. De moedermelk geef je aan een ander zoogdier die het ECHT niet nodig heeft.

We zijn als species toch wel vreemd bezig...

Zolang we onszelf niet zien als verwanten van de dierenwereld, kunnen we dit soort wreedheden rechtvaardigen...

Ik geef mijn kindje dadelijk heerlijke, echt voedzame en gezonde amandelmelk! :-)

Tapping into Prayer

Heelijk die uurtjes in de avond voor mezelf. Het helpt mij om een thema te hebben, zoals nu Ramadan, om optimale aandacht aan mijn innerlijk te geven. Ik geniet er enorm van. Vanavond begon ik met EFT op een oud patroon van zo mijn best doen, lief en braaf zijn, en nog niets terug krijgen. Oud, heel oud. Al tappend komt er al een boel hucha los, maar op het laatst ook eye-openers.
Een van de affirmaties die in me op kwam is:
Ik doe mijn best voor mezelf. Ik doe het beste voor mezelf en geef daarmee ruimte en vrijheid aan de ander zijn verantwoording te nemen voor zijn eigen gevoel.

Voor mezelf kiezen is niet egoistisch. Wanneer ik mezelf laat zien, mijn Licht en schoonheid, ben ik niet arrogant.  Etc etc.

Als afsluiting deed ik mee met dit heerlijk frequentie verhogende filmpje van Brad Yates:

http://www.youtube.com/watch?v=6NAwREPN92s&feature=related

Mantra tijdens koken

Zo tegen eind van de dag wordt Munay moe en til ik haar op mijn heup. Ik zet een mooie mantra op en zing voor haar terwijl we koken. Zie ik net op de FB-pagina van Deva Premal dat ze deze als suggestie geven tijdens het eten koken: http://www.youtube.com/watch?v=2EEFSB0zyE0&feature=player_embedded
Zo dansen we samen door het keukentje. En dan te bedenken dat koken voor haar geboorte, iets was wat ik zo snel mogelijk moest doen en eigenlijk liever door een ander.

Ramadan

Vandaag is over heel de wereld Ramadan begonnen. Een maand van meditatie en gebed (en voor velen veel slapen vanwege de hitte zoals in Egypte).
Ik ga op mijn eigen manier me doen. Niet het vasten, da's niet handig voor Munay, maar iedere avond doe ik een meditatie en een EFT oefening.
We luisteren naar ISQ ALLAH, God is liefde.
Met intentie zuivering en heling.

Peaceful minds gives you
a peaceful heart
which becomes visible in
peaceful actions.

Filmpje voor krachtige healing

Deze zette Diana Schraven op Facebook, eentje om door heeel veel mensen door gegeven te worden:

http://www.youtube.com/watch?v=mqiCa3wpHC8&feature=player_embedded

Boekenweb-winkel met goed doel

Wat een goeie tegenhanger van Bol.com: YouBeDo.
10% van je aankoop gaat naar een goed doel van jouw keuze. www.youbedo.com

Gevonden via de nieuwsbrief van Nudge.

Mijn hart werd altijd naar de oude natuurvolken getrokken. Toen ik de training ging doen van Alberto Villoldo, maakte ik kennis met hoe je die oude wijsheid van het hart in een toegankelijk westers vaatje kan gieten. We leven tenslotte in het moderne westen. Hier zijn die oude waarden hard nodig. Niet ergens boven op een berg. Sinds de geboorte van Inti-Munay loopt die lijn door naar hoe ik haar laat opgroeien. Ik leef niet als Anastasia midden in de wildernis. Dus met haar adviezen kan ik niet zoveel mee. Behalve als er een westerse draai aan wordt gegeven. Jean Liedloff heeft dat zo'n beetje gedaan en daarmee is ze voor mij wel een pionier. Met dit nieuwe bewustzijn in mij kan ik me soms best kwaad maken over het onrecht wat er kinderen is aangedaan puur en alleen omdat we de dokters als authoriteit zijn gaan beschouwen. Zij hebben gestudeerd, dus zij zullen het wel beter weten. Een man die vanuit zijn ratio nieuwe regels opstelt over de verzorging van een baby versus een moeder die geboren wordt na de bevalling met een natuurlijk instinct over wat haar baby nodig heeft. Tel uit je winst wat er allemaal scheef is gegaan in onze maatschappij.
Maar vrouwen kunnen ook vreselijke regels opstellen en dus compleet afgescheiden van hun hart leven (hoe is het mogelijk???! :-)

'Mrs. Isabella Beeton, author of the famous cook book, believed that artificial milk was more nutritious for a baby than breast milk. She recommended also that mothers educated (!) their babies to sleep alone.' (Uit: 'Three in a bed', Deborah Jackson)

Misschien wanneer we weer herinneren dat de dieren onze broeders en zusters zijn en meer nog dan dat onze leraren, dat dan onze houding naar babies zal veranderen...
Klik hieronder op:
You are so beautiful

Dag buiten de tijd

 Vanochtend zei een vriendin dat ze haar leven nog steeds zo moeilijk maakte. Waarom doen we dat toch?, vroeg ik. Het is een gewoonte! Ah, maar die kan los gelaten worden, dat hebben we met wel meer gewoontes gedaan, waarom niet met deze? Even later zei ze dat ze dingen zwaar maakte als het anders liep dan zij wilde... maar nu niet meer. "Hahaha dat heb je snel losgelaten!", riep ik uit.
'Maar Nu niet meer'... een nieuwe mantra om negatieve gewoontes los te laten en met dit onderstaand filmpje ga ik voluit mee doen om lekker good vibes  uit te zenden naar het nieuwe jaar van de Witte Tovenaar. Enjoy:

http://www.youtube.com/watch?v=qR3rK0kZFkg

What you are... before you became...
We hebben niet geleerd dat we van beginsel perfect zijn. Maar dat we daar naar toe moeten werken al struikelend en worstelend.
Toen Munay nog maar een paar weken oud was, zei een oudere dame op straat die haar nieuwsgierig bekeek, 'ze is volmaakt'. U heeft gelijk zei ik, met verbazing over het inzicht wat die opmerking bracht, namelijk dat we allemaal volmaakt zijn wanneer we geboren worden, maar ergens on the way kregen we andere signalen, gingen die geloven en daarna van alles DOEN om weer te ZIJN zoals we oorspronkelijk waren, onbewust van het feit dat die staat er al die tijd gewoon aanwezig was, onveranderd.
Ene Mooij kan het heel helder en raak vertellen:
http://www.youtube.com/watch?v=upQPmWCJo1g&feature=related

Zo, mijn Mesa is weer schoongespoeld met hemelwater en opgeladen met Maan -en Zonlicht.
en nu maar afwachten hoe lang het duurt voor-ie weer droog is...(moet de zon wel weer even gaan schijnen:-)))

Gister begonnen in 'Three in a bed', the benefits of sleeping with your baby,  van Deborah Jackson. Aanrader de eerste hoofdstukken voor iedereen zou ik bijna zeggen. Want wat hebben we onze kinderen aan gedaan, en in algemeen onszelf, door naar autoriteiten als bv Dr. Spock te luisteren. Trauma's. Het zet me aan het denken. Dat wat ik nu lees niet alleen mummy dingen zijn, maar meer nog dat de healer in me hiermee aan de slag kan om trauma's te helen die ontstaan zijn in de start van je leven. We zijn sinds tweehonderd jaar zo tegen onze eigen intuitie in gegaan en daar met name door de kerk in gestimuleerd of zelfs gedwongen. Kennis is macht. Dat wisten ze toen zeker wel. In te veel landen nog. Vrouwen in bepaalde landen die niet leren te schrijven en lezen, of niet op internet mogen, tja da's handig anders zouden ze wel eens "lastig" kunnen worden en eisen gaan stellen.
Lastig dus. Jammer dan. Ben daarom zo blij met het antroposofisch consultatiebureau en de mensen om me heen die me juist aanmoedigen naar mijn eigen-wijze gevoel te luisteren.

Maar ook ik ben natuurlijk toch beinvloedbaar, de "million-pound industry for childcare", is daar goed in:
'Other parents avoid written matter altogether, but no one in Western society is immune from current trends and ways of thinking. One only has to visit the local shops to see what the done thing is to dress baby up warmly, push him around in a zany coloured push- chair and stop up his mouth with a dummy.'
Once  a mother takes her baby out into the street she is open for critical comments from anyone passing by. You cannot bring up your baby completely on you own.'

Zo, we zijn er weer doorheen. De zuiverende, voedende regens. De lucht is opgeklaard.

Het is Volle Maan.

Mijn Mesa ligt al bijna twee weken buiten bij de plek waar mijn placenta is terug gegeven aan Pacha Mama. Die leg ik maar eens open (mijn mesa dus).

Kan het drogen :-) en tegelijkertijd flink opladen na de grote zuivering.

Mooi moment voor meditatie in afstemming met het lichtnetwerk (en wat wordt die groot!)

Sinds kort op Facebook. Ook daar weer gelijkgestemden te vinden met daaruit voortvloeiende inspiratie en schoonheid.

Geluid vol aan en laat je voeden:
http://www.youtube.com/watch?v=gSX444hQ5Vo&feature=player_embedded

Wat mijn innerlijk vrij voelen in de weg staat, onder andere, is de wensen en behoeften van een ander belangrijker maken dan die van mezelf.
Iemand wil iets op een dag dat ik net een wij-dag heb gepland. Wat gebeurd er van binnen... strijd...die ander of ik (wij).
Ergens zit er blijkbaar een overtuiging dat wanneer je voor jezelf kiest, je egoistisch/slecht etc bent. Waar is dat ontstaan?
Gelukkig heeft mijn Flow agenda van die grappige stickertjes, die ik in mijn agenda kan plakken om dagen vrij te houden. Voor mezelf en Munay, voor spontane ingevingen, zomaar. Het helpt. Mij mijn onderbewuste weer eens te stofzuigen.
Dan heb ik weer de leiding over wat en met wie. Lijkt me stuk gemakkelijker  :-)

Nu moeder en huismus (met hart en ziel), 20 jaar geleden andere aspecten van leven aan het ervaren. Ik ging mijn weg, maar zover ik weet, is het einde nog niet in zicht. Ga opnieuw mijn weg, Nu met Munay. Mijn weg: Brood tien jaar aan de overkant.

Afgelopen donderdag werd er weer een groot krat afgeleverd door Biologisch Goed vol met verse groeten en lekkernijen. Ze leveren voor heel Zuid-Holland. Ideaal als je bijvoorbeeld single mama bent met hond. En lekker! Ik bestel dan bijvoorbeeld groenten die in de aanbieding zijn, dat zijn de seizoensgroeten. Van sommige wel gehoord maar nooit gegeten. Raapstelen bijvoorbeeld. Nieuwe oogst aardappeltjes uit Friesland toevallig ook besteld en zo vond ik op internet een stampotje recept. Smullen! wauw, echt geen gewone aardappelen meer voor mij. En dat lijf van mij... die geniet mee.
Ik heb ze direct een bedank-kaartje gestuurd, die geweldige mensen van B.G.

Wat geeft mij een gevoel van rijkdom? Geur bijvoorbeeld.
De geur van 'ricemilk and cherryblossom' van Rituals (thankx Emily). Liep net naar hun winkel om mezelf te trakteren op de zeep. Hebben ze uitverkoop...
Schoonheid ook. De flesjes zien er zo mooi uit (vind ik). Geeft ook gevoel van overvloed.
Door de geur en de schoonheid voel ik me fijn en dat zorgt dat ik weer meer verbonden ben met mezelf en mijn lijf (ik lees boek 'Opvoeden in verbondenheid' van www.opgroeieninverbondenheid.nl).
Verheug me op de afwas vanavond... Divine Dishes hoe zal die ruiken? :-)

Kreeg gister een mooie boodschap door van Inti via Irene Bras: dat ik meer mijn Licht mag laten schijnen. 'Waarom hou je je nog verborgen?' Haha tja goeie van je, mooi zonnetje van me.
Vanochtend vroeg toen ik uit een droom werd wakker gemaakt door de snoet van Namaste lag ik daar eens over te mijmeren.
De zon kan je niet vragen feller te schijnen. Ik kan wel de wolken die haar verbergen en dempen laten oplossen. Wat zijn die wolken dan?
Schuldgevoel bijvoorbeeld. Niet nodig. Neem eerder je verantwoording voor je leven hoe het is (geef de ander de vrijheid hetzelfde te doen), deal er mee, dan kan schuldgevoel van het toneel af. Schaamte, ook zo'n leuke. Mijn eigen geluk, rijkdom, schoonheid, etc, etc. wat minder maken zodat de ander die nog in zijn slachtofferrol zit zich maar niet minder gaat voelen. Gaat ook niet werken dus, volgens  Marianne Williamson verlichten we daarmee de wereld niet. Grinnik mooi gezegd.
Angst voor wat de ander ervan vindt. Misschien is dat gewoonweg een achterdeur om niet volledig te schijnen. Want wat een ander vindt is toch ook maar een mening van iemand? Gister schreef iemand zich uit van de nieuwsbrief, omdat die persoon vindt dat verre reizen je weg houden uit de realiteit. Ach denk ik dan, voor jou blijkbaar, een ander heeft wellicht wat te brengen in dat verre land. Het is" maar" hoe je het ziet.

Iedereen is weg. De tuin is weer stil. De plek trekt terug me er heen, ik zet Munay en mezelf voor de plek waar we mijn placenta hebben begraven. Wat een energie... ik kon het weer niet laten, mijn logeer-tuin is een Krachtplek geworden :-)
Naast de stenen bloempot herinneren een paar rozenblaadjes mij aan deze middag en wat er onder ligt. Zulke liefdevolle wensen voor Inti-Munay haar leven op Aarde. Een kostbare geschenk voor Moeder Aarde.
Ik stem me af op Abydos, op haar mooie vader Mahmoud en voedt de regenboog die ons verbindt.
Dankbaar voor de community die we hier hebben, de voeding en inspiratie die we elkaar geven, zonder iets terug te verlangen.

Vandaag 1 juli:

Kracht en Voltooiing van de 'Nieuwe Jij'

Niet alleen de attributen en gebeurtenissen die je wenst te creëren visualiseren, maar de noodzakelijke acties ondernemen, voorwaartse stappen om ze te manifesteren.

Uit:

http://www.theta-instituut.nl/artikel/Eclectische_Eclips.php

Sinds ongeveer een week droom ik iedere nacht helder. 'sOchtends word ik wakker, blijf even stil liggen en dan komt de droom terug. Lees ik gister dat het volgens de Maya kalender de tijd van de droom is:

Blauwe Nacht Wavespell: 25 juni - 7 juli 2011

Verkennen van de binnenwereld, Intuïtie, Dromen, Overvloed

Zegel Nacht: Nacht is de kracht van de duisternis en het domein van de droom. In het duister schakel je over op andere zintuigen. De zo verkregen informatie zou je wel eens kunnen verrassen. Heb geen angst, wordt stil en ervaar.

Mooi om hier bewust gebruik van te maken en voor ik ga slapen te vragen om een verhelderende, helende droom over een thema waar ik mee bezig ben. Gaat allemaal dan zoveel makkelijker.

'Opeens zijn bepaalde zaken, waar je eerst dacht belang aan te hechten, dus helemaal niet belangrijk. Wil niet zeggen dat het makkelijk is...

Mmm, lijkt wel of de vorm steeds meer wegvalt en de essentie, de kern zichtbaarder wordt.'

 

Schreef van de week iemand aan me die net als ik prille moeder is en de meer natuurlijke intuitieve weg van moederschap volgt. En zo raak gezegd dat het me herinnert aan waarom ik Inti vaak Munay noem. Iedere keer als ik haar zo noem word ik zelf herinnert dat alles Liefde is en alles eenvoudiger wordt wanneer ik vanuit mijn hart leef. Net als Inti, onze Zon, onvoorwaardelijk licht schenkt en dus geen onderscheid maakt voor wie wel en wie niet, zo schenkt ons hart hetzelfde. Mijn hoofd maakt er nog verhalen om heen, maakt het ingewikkeld, mooier, vager, draait om de essentie heen, hecht zich aan onbelangrijke dingen. Mijn hart kan dat niet. Ik hoef alleen maar naar haar te kijken om te zien hoe we in wezen zijn. Puur liefde. Overgave. Vertrouwen. Openheid. Het leven heeft me veranderd, verdicht, verhard, maar in essentie is dat allemaal in me en begon ik lang geleden aan de weg terug naar binnen. Naar die essentie. Met vele omwegen (pff hoe vaak nog grinnik). Boeiende weliswaar, maar het was toch een lange weg. En nog steeds onderweg weet ik steeds beter wie ik ben en daardoor wat het beste is voor me. Nu kan ik beter de werkelijkheid zien en zeggen 'dit is er en wat wil ik hier mee'. Het is alsof wanneer ik vanuit mijn kern mijn wereld ervaar, ik betere heldere keuzes voor mezelf kan maken. 

Klik op de The Essence of You... en laat je inspireren...

Of je je succesvol voelt of een slachtoffer, ligt geheel aan je eigen waarde oordeel en je beleving van het nu. Je kan platzak zijn, geen werk hebben, geen partner, maar totaal happy met wat er wel in je leven is. Dan ben je  succesvol, werkelijk. Mijn situatie nu zou in sommige visies niet succesvol zijn: geen eigen huis, even geen werk, geen auto, niet rijk, alleenstaande moeder en huisvrouw (hihi).
Maar jeetje ik ben rijk en succesvol in mijn eigen ogen: ik mag wonen in een super schattig huisje in een mooie buurt, vrijwel dagelijks wandelen er inspirerende mensen hier binnen, ik deel mijn leven met een pracht kind en hond, er is altijd alles wat ik nodig heb en ik heb mezelf die altijd weer schoonheid en liefde ziet waar en met wie ik ook ben. De lijst is eindeloos. Ik weet:  This is my life, ik accepteer het helemaal zoals het was, is en zal zijn... The book of my life

De dagen van de week hebben blijkbaar ieder hun eigen energie. Want ook al zijn alle dagen voor mij nu gelijk, het is de hele week weekend met een sabbatical, voel ik deze ochtend echt een "zondag" sfeer. Terwijl Munay nog slaapt en Namaste buiten aan het scharrelen is, eet ik mijn ontbijtje, beantwoord mails en schrijf hier eventjes. Buiten is het herfst. Gezellig.
Gister kwam het thema 'veiligheid' in me op. Veilig voelen in jezelf onafhankelijk van of er genoeg geld is, werk, partner, etc. Ik zie het bij mezelf en om me heen dat we zo afhankelijk daarvan kunnen zijn voor ons goed lichte gevoel. Dan ben je dus nog niet autonoom. Want geld, werk, partner, etc. kunnen wegvallen. En is dan je veiligheid ook weg? Ik besefte dat met alle veranderingen in deze tijd waarin alle schijnbare zekerheden kunnen wegvallen, het wel heel handig is wanneer je daar alvast een basis in jezelf hebt opgebouwd. Hoe doe je dat? Gebruik je tools natuurlijk! Je kunt blijven bijleren of gewoon simpelweg gebruiken wat je in huis hebt. 'Waarom "God" buiten je voor hulp vragen terwijl je zelf een Godsbewustzijn hebt', las ik pas. Grinnik, wat doen we vaak toch moeilijk, he, en het is zo simpel eigenlijk.

Inzicht van tegenstrijdigheid in mezelf:

Aan een gelijkwaardige relatie werken
en tegelijkertijd de ander meer bijzonder maken dan mezelf...

Een vraag die ik mezelf regelmatig stel:


Wat gebeurd er wanneer ik niet meer mijn best doe en
niet achter iemand of iets aan ren,
maar "thuis" ben en het beste kies voor mezelf (en mijn kind)?

Nu ik even geen cursussen en lessen volg (behalve die pal voor mijn neus verschijnen), zijn de maandelijkse mediatiemiddagen bij Marjolein een zegen. Weinig mensen, eenvoudig concept, Inti mag mee. Nog een beetje ziekjes twijfelde ik om te gaan maar ik herinnerde mezelf dat het iedere keer een flinke uplift geeft. Gister was de intentie 'de nieuwe wereld'. Mijn interpretatie daarvan was mijn persoonlijke nieuwe wereld (zo binnen zo buiten). We maken flinke verschuivingen door op weg naar een nieuwe wereld waarin alles weer transparant is, zo ook ik.
De draken -en elfenkristallenschedels lieten me dit keer mijn eigen pure energie voelen. Afgelopen tijd was daar het contact wat mee verloren. Ik kwam weer thuis bij mezelf. Zo'n gevoel van o ja he heerlijk mijn energie, hier voel ik me thuis. Wanneer ik bij mijn eigen fijne energie blijf, trek ik gelijkgestemde gelijkwaardige mensen en situaties aan.
Simpel. Nu het gaan leven.
Voor wie mij zoekt... ik ben thuis :-).

Vanavond Volle Maan en Maansverduistering. Juni, de maand van grote verschuivingen. Geheimen, leugens en illusies komen naar boven om te verdwijnen. Ik sloeg Rumi weer eens open als orakel:

'Als je werk niet brengt

wat je ervan verwacht

tot wie en wat richt je je

teleurgesteld en wel?

Werk maakt een keizer van de een,

een bedelaar van de ander.

Het huwelijk, een zegen voor de een

is de ander een vloek.

Wordt het geen tijd dat je vragen stelt:

Hoe?

Op welke manier?

Manieren zijn vluchtig als vliegen,

de staart van de ezel

is een slechte gids.

Manieren zijn als sluiers,

ze belemmeren je het zicht.

Als je een valkuil aanziet voor

een huis,

Ben je met open ogen blind,

woon je in een illusie.

Wees niet bang.

Elke valkuil is een teken,

elke strik is een signaal.

Wrijf uit je ogen

en zie voor jezelf!'

Ineens moe en snipverkouden. Zweten zweten zweten. Tja dat weekje Egypte heeft wat gedaan en dat moet eruit. Inti ook een snotneus maar die knapte sneller op door die hemelse borstvoeding.
Mijn systeem heeft wat meer uit te werken. En tijd nodig.
Tuurlijk het is duidelijk, niet alleen ik heb wat uit te werken. Een kennis van me beschreef het zo in een mail die hij vandaag stuurde:

'Er zit wat collectieve shit in de lucht, kan er allemaal uit komen en opgeruimd worden.'

Helder lijkt me. Even maar lekker veel vijf minuten gekookt water drinken, naar een helende mantra luisteren en de storm over laten waaien. Alles gaat voorbij.

Zo maak je je nog druk over hoe het allemaal moet dadelijk in het vliegtuig etc etc, zo is er weer een week voorbij bijna en kondigt de volgende fase alweer aan. In dit nieuwe leven zoek ik een weg naar ruimte voor mezelf. In mijn "vorige" leven had ik de hele dag tijd voor mezelf, als ik niet druk bezig was met clienten/cursisten. Nu ben ik dankbaar wanneer ik een uur voor mezelf heb. Ruimte, tijd, aandacht. Voor mezelf. Ik heb iets nieuws te ontwikkelen, zoals hoe besteed ik dat uur voor mezelf? Wat heb ik nodig? Nu er zo'n mooi klein mensje is die mij echt nodig heeft, is tijd voor mezelf een kostbaar iets. Waar geef ik, en aan wie, mijn energie, nadat ik daar al aan haar en aan mezelf heb gegeven. En hoe besteed ik mijn energie. Of verspil ik het. Leuke mindfullness traininkje lijkt me zo.

Gisteravond kwamen ineens de zenuwen.
Een heel rijtje aan 'wat als' en 'zal er wel..', maar misschien nog wel het sterkst 'kan ik bij mezelf blijven en staan voor haar en mij?' Van de week trok Ann kaart nr.  44 Kolibrie. We moesten allebei lachen. Laat maar ik snap het al, zei ik grinnikkend.
Toch dus het bekende riedeltje aan 'als, wat en hoe dan'.
Drie dingen helpen er door heen te gaan: het uitspreken (dus de vragen stellen waar ik onzeker over ben). In actie komen (die koffer gaan inpakken). En de 'als en hoe en wat' omdraaien naar het positieve: 'ik blijf bij mezelf', ik heb de rust en vertrouw, er wordt voor ons gezorgd, we zijn veilig.'
Frappant dat het iedere keer wanneer je iets nieuws gaat doen, de basisbehoeften getest worden:
Hoe kan ik dan zelf zorgen dat de basis sterk is? Wat in me op komt is, door mijn affirmaties te doen, met mijn aandacht in mijn bekken te zijn en mijn hart om me heen te zetten.
En morgen zien we wel weer.
De koffer is gepakt. We gaan de dag beginnen.

Vijf voor acht. Het is nog stil in huis, alleen het geluid van de fluitketel die mij een lekker kopje thee beloofd. Hond ligt buiten, mijn meisje ligt nog diep te slapen. Ik zie een strakblauwe lucht, het beloofd een mooie dag te worden. Ha, ik herinner me ineens dat dat heerlijke dier tien jaar wordt vandaag! Feestje van maken dus.
Gister toen ik bij de tramhalte zat te wachten, sprak een oudere man ons aan. Dat hij in Amerika woonde en daar bijna nooit een baby op straat zag en nu er zo van genoot die van mij zo tevreden te zien zitten in haar buideltje. Er ontstond een gesprek over waar hij allemaal was geweest en wat voor een leven hij heeft geleefd en nog deed. Hij reist nog de hele wereld af, 82 jaar. Niet met leeftijd bezig zijn zei hij. en toen hij weer door liep omdat het te lang duurde voor de tram kwam (ik ga wel lopen), gaf hij een klopje op mijn schouder en zei lachend 'You're rich!'.
Grote glimlach. Die dag maakt ik me toch een beetje zorgen of k inderdaad wel minstens een jaar sabbatical kan nemen in financieel opzicht. Toen ik thuis kwam en mijn rekeningen ging betalen, zag ik tot mijn verrassing (en ook weer niet natuurlijk) dat er toch nog wat geld kwam van de zwangerschapuitkering voor zelfstandigen. Hamdulilah (thank you God)!
Dat we worden geholpen en tekens krijgen, komt vaak uit onverwachte hoek :-)