(ego- versus zielewens)
Ik zie mezelf nog op het schoolplein staan. Ik zal een jaar of tien zijn geweest. Ik kijk naar de andere kinderen en het is net alsof zij allemaal op elkaar lijken en alleen ik anders ben.
Eenmaal als volwassene in ontwikkeling ontmoette ik steeds vaker mensen die dit gevoel herkennen. Het 'anders' zijn als een eenzaamheid ervaren, 'ik hoor hier niet'.
Als kind wil je erbij horen. Het is een heel natuurlijk overlevingsmechanisme. In onze kleine hersenen ligt de pre-historische angst voor verbanning/ afscheiding/verlating aardig te smeulen.
'Alleen zijn is dodelijk.'
Het erbij willen horen kan een gewoonte zijn geworden. Waar je ook komt, in welke groep dan ook, het gebeurd je iedere keer weer: 'zij lijken op elkaar, ik voel me anders.'
Het anders zijn kreeg voor mij een plek toen Boudewijn Leliveld in een lezing over Transparante Zienswijze tegen de groep zei:
'Jullie moéten anders zijn, anders verandert er níets in deze wereld!!!'
Duidelijke taal. Het 'anders' voelen transformeerde van een last naar een kracht en een bron van inspiratie voor anderen.
Maar dan is er nog die oude ingesleten gewoonte om ergens bij te willen horen.
Nee zeg, natuurlijk wilde ik niet bij een groepje horen, een "kliek", ik keek wel uit. Maar blijkbaar dacht mijn onderbewuste er heel anders over. Onbewust belandde ik recentelijk opnieuw, heel even, in een groep die niet mijn energietrilling had. Anders dus. Ik voelde me niet "thuis".
Juist door het weer opnieuw te voelen, besefte ik ineens dat het verlangen 'erbij te wíllen horen' een gewoonte was geworden, en dat dat niet mijn Zielewens was. Het zat gewoon nog in mijn energieveld.
Doordat ik ergens bij wilde horen, zaten daar verwachtingen aan vast, die linea recta teleurstellingen opleverde natuurlijk. Het gaf me niet wat ik wezenlijk wenste, maar het werd me daardoor wel duidelijk waar ik werkelijk naar op zoek was:
me verbonden voelen!
Verbondenheid kan je niet zoeken. Verbonden kan je alleen maar Zijn.
Wanneer je jeZelf bent: uniek individu in een groter geheel.
Ik ben verbonden. Ik ben hier thuis.
De dag nadat ik mijn nieuwe inzicht op schreef, werd ik door diverse vrienden gebeld. Eén komt er toeterend langs rijden, stapt uit en we geven elkaar lachend een dikke knuffel.
Het kwartje valt. Verbondenheid. Hier en Nu. Het is er.
