Vanmiddag mezelf en Munay getrakteerd op een huiskamerconcert van Ino Kruysen. Wat een mega kado bleek dat te zijn. In de eerste plaats omdat ik van Karen Kommer Munay mocht mee nemen. En dan zit ook nog eens onverwacht lieve vriendin Niamh Ni Bhroin naast ons, die Munay vermaakte met haar bijzondere sieraden.
Ino is Nederlands, maar zingt al zolang Zuid-Amerikaanse liederen dat ze het bijna zelf is. En wat deed ze het mooi en bezielend, samen met Surinaamse gitarist Robby Alberga. Ieder lied kreeg een intro van haar die recht in mijn hart en ziel raakte. Naast me zat Niamh net als ik met tranen in de ogen. Toen Ino het verhaal vertelde van de vrouw uit de bergen die in de stad ging wonen bij haar geliefde, maar niet kon aarden daar en terug ging naar de bergen, stroomden de tranen over mijn wangen. De vrouw bleek zwanger te zijn en de man wenst dat hij dan in ieder geval in de dromen van hun kind samen mag zijn... Terwijl ik oud zeer losliet, zat Munay op mijn schoot te spelen en te lachen. Zo zijn we dus van nature: bij onszelf, niet mee resonerend met de emoties van een ander. Mams mocht gewoon even huilen, zij ging onverstoorbaar door met grapjes maken met de achterbuurman. Verguld met het concert, de ontmoeting en het samen zijn met Niamh, het totale gemak en de rust waarmee Munay zich vermaakte in een vreemde omgeving, sjorde ik kindlief weer op mijn rug en stapte op mijn fiets terug naar huis. Dank je wel Ino voor het delen van jouw talent. Het leven is mooi. Het leven is goed.

http://youtu.be/jqi8VmucpK0

http://www.ino-world.nl/