Oordelen scheid je af van de ander.
Kijken naar wat we gemeen hebben, maakt alles veel groter. Ik kan nu voelen dat wanneer ik mezelf superieur vind, beter, specialer, (of juist minder etc.) ik mezelf isoleer. Meestal iets wat juist niet de wens is. Kan ik mezelf toestaan "gewoon" te zijn, zonder mijn uniekheid te verliezen?
Zonder angst om saai middelmatig (ooit mijn nachtmerrie) te zijn.
Is wie ik ben goed genoeg om geliefd en bemind te zijn, zonder daar iets speciaals van te maken?
Minder ik dus en meer Ik. Meer wij kan ik beter zeggen en minder ik.