Je leven, je situatie, je zelf accepteren precies zoals het is, wat scheelt dat een boel energie. Ik besefte vanochtend dat ik er helemaal niet meer echt bij stil sta dat ik op dit moment geen eigen huis heb. Een wonderlijke situatie misschien nu ik een dochter heb (en hond) om alleen voor te zorgen. Maar nee, ik vind het wel wat hebben. Waarschijnlijk is dat de nomade in mij. Krijgt die ook eindelijk eens de kans om er te mogen zijn. Grappig genoeg werd er gister een grote bos roze bloemen afgeleverd voor een van de andere bewoners. Die was niet thuis dus of ze even bij mij mochten staan. Ja hoor geen probleem. Nieuwsgierig als ik ben, keek ik op het kaartje. 'Gefeliciteerd met je nieuwe woning". Haha het universum maakt weer grapjes. We zullen zien waar het (of wij) heen gaan.
Dat "alleen doen" is ook zoiets. Er zijn een aantal momenten geweest dat ik moe was, Inti net alles weer er uit gooide net als we met namaste gingen uit laten (etc), dat ik ineens besefte ik doe dit alleen. Maar altijd voel ik dan ook weer dat dat niet helemaal zo is. Er is die pracht man in Abydos en hele fijne vriendinnen en vrienden die hun hand er niet voor omdraaien om te helpen met klusjes. Die mij aanmoedigen naar mezelf te luisteren en mijn eigen manier te leven. We zijn hier in Nederland individuen geworden, met als schaduwkant dat veel mensen alleen wonen en alles zelf denken te moeten doen. Nu mooie Munay in mijn leven is gekomen, voel ik me weer aangetrokken om op een meer natuurlijke manier te leven. Niet vanuit afgescheidenheid maar vanuit verbinding. Letterlijk betekent dat dat ik haar borstvoeding geef op vraag (dus niet op de westerse klok van de lineaire tijd), haar op mijn lijf draag en we gezellig in één bed slapen. Dat klinkt misschien romantisch maar het vraagt juist nogal wat van je als moeder. Het is wat onhandiger huishouden te doen bv. Maar het geeft ook enorm veel. De nachten zijn makkelijker omdat ik niet uit bed hoef en direct na het voeden weer in slaap val. Zij hoeft minder te huilen want ik merk sneller wanneer ze iets nodig heeft. Voor mij is deze manier van leven en opvoeden een ontwikkelingsweg waar ik immens veel van leer en die volledig aan sluit bij mijn visie op de wereld en het werk wat ik deed. In het engels wordt het zo mooi 'Attachment Parenting' en the Continuum Concept' genoemd, de laatste door Jean Liedloff de wereld in gebracht. Maar daarover later meer.
