Het is midden in de nacht. Ik ben wakker geworden. Misschien wel van de regen die op het dak neerstort of de wind die maar door raast om het oude op te schonen. Ik heb dorst en kan niet slapen en loop zonder mijn lenzen in te doen naar beneden. Eens kijken hoe laat het is, de droom nog helder voor me waar ik uit wakker werd. Hond en kind liggen heel rustig genoegelijk te slapen. Even voelen aan het laken of ze een plasje heeft gedaan. Nee, gelukkig niet. Even een slokje water en dan kijk ik op mijn mobiel:
4.44
...wow wat is dat nu.... 444 is voor mij een meestergetal die me doet denken aan de Inka's. Alberto Villodo gebruikt dat in zijn gmailadres (nu niet met zijn allen gaan mailen!). Ik denk aan wat men wel eens zegt, dat op zo'n tijdstip als bijvoorbeeld deze de lichtwezens actief zijn en je misschien iets willen zeggen.
Ik check dan maar eens mijn mail (wie weet heeft Alberto een mail gestuurd haha).
Een dierbaar iemand die het afgelopen jaar een reis de diepte in haar zelf heeft gemaakt, heeft me in een notedop een hartverwarmende mail geschreven over haar ontwikkelingen. Ze geeft me een heerlijke aanmoediging kado om te blijven schrijven over mijn eigen ontdekkingen.
Wat is dat toch dat we dat iedere keer weer nodig hebben? Of misschien niet iedereen, maar ik wel. Van het schrijven kwam gisteravond niets. Inti schrok wakker nadat ze net heerlijk zacht in slaap was gevallen terwijl ik in gedachten positieve affirmaties in mezelf zei en een pracht roze roos in mijn hartchakra visualiseerde. Zo mooi en zo vanzelf, het voelde heerlijk. Ik had alleen de deur niet wijd genoeg open laten staan en toen ik die open deed werd ze wakker van het gekraak. Oh wat baalde ik toen en ja hoor het lukte niet om te gaan slapen. Voor het eerst was ik een beetje wanhopig. Hoe moet dat met mijn schrijven, hoe moet dat met mijn boek? De tranen stromen terwijl ze naast me wakker ligt. Jammer dan, gaat er door me heen, dan zie je me me eens huilen, dat is heel lang geleden. Ze kletst en speelt vrolijk door.Toch maar even een vriendin gebeld om dit te delen en oh wat was het herkenbaar voor haar en die van haar is al twee. Het is dus iets wat bij meer mensen voor komt. En die mensen kunnen dan ook boos en verdrietig worden. Er gaat van alles door me heen. Dat ik het veel te perfectionisch van mezelf moet doen. En dat ik daarover helemaal niets negatiefs mag voelen, want ik had toch het grote geluk op mijn 43ste nog dit pracht kind te krijgen.
Ik denk aan Greet die dan tegen me zou kunnen zeggen: " Je maakt er toch geen probleem van, he?!" :-)) Nee, nu niet, ik roep mezelf terug: "je gaat je niet schuldig voelen, daar is niemand mee gebaat, Inti zeker niet." Het leven met een kindje gaat blijkbaar niet alleen over rozen.
Ik lees de woorden van dat mooie mens die me liet weten hoe het met haar gaat:
"Mens, wees gelukkig en in harmonie met je gezin. Dat is het belangrijkste."
Inderdaad... mens wees gelukkig... schrijven doe je gewoon om 4:44...
