Ik zit in een kamer van Op Hodenpijl, tegenover me zit Boudewijn Leliveld. Het is een aantal jaar geleden. Ik geloof dat er zes mensen bij hem waren om hem te ondersteunen en van hem te leren bij zijn sessies. Waar ik voor kom, krijg ik geen antwoord op behalve dat ik sjamaan zou zijn en het antwoord zelf weet. Dat was een compliment, dat besefte ik later ook pas (hij had al eerder de hint gegeven op zijn subtiele wijze dat ik er niets meer van kon leren).
Vlak voordat ik na vijf minuten weer buiten sta, geeft hij me nog een boodschap mee:
"Ik wil je niet beledigen, maar je bent niet echt."
Auch. Dat deed mijn kwetsbare ego pijn. Ik hoefde gelukkig niet te betalen voor deze sessie (terwijl wat ik kreeg onbetaalbaar was natuurlijk). Maar hij had wel gelijk en met dat besef ging ik op zoek naar mijn authenticiteit. Want wanneer ben je nu echt? En wat is dat, echt zijn?
"What is REAL?" asked the the Rabbit one day. "Does it mean having things that buzz inside of you and a stick-out handle?"
" Real isn't how you are made", said the Skin Horse. "it's a thing that happens to you. When a child loves you for a long, long time, not to play with but REALLY loves you, then you become Real."
"Does it hurt?", asked the Rabbit.
"Sometimes", siad the Skin Horse, for he was always truthful. "When you are Real you don't mind being hurt."
"Does it happen all at once, like being wound up," he asked, "or bit by bit?"
"It doesn't happen all at once," said the Skin Horse. "You become. It takes along time. That's why it doesn't often happen to people who break easily, or have sharp edges or who have to be carefully kept. Generally, by the time you are Real, most of your hair has been loved off, and your eyes drop out and you get loose in the joints and very shabby. But these things don't matter at all, because once you are Real you can't be ugly, except to people who don't understand... once you are Real, you can't become unreal again.
It lasts for always."
woensdag 28 september 2011
zaterdag 24 september 2011
Innerlijk weten
Het is een ongrijpbaar ding, dat innerlijk weten. Ik dacht dat ik toch al aardig intuïtief was, nou dat is maar relatief. Oftewel dat ik naar mijn innerlijk weten handel en niet de beperkende gedachte volg. Ga dan maar eens je baby luierloos door het leven laten gaan. Om maar een voorbeeld te noemen, want er zijn vast meer dingen waar je geen gebruiksaanwijzing bij krijgt en je denken er niet bij kunt gebruiken om er mee om te leren gaan.
Hoe vaak heb ik niet intuïtief geweten "ze moet een plas doen" en geluisterd naar de gedachte "joh ze is net geweest", waarna ze prompt een plas deed. Op mijn broek, in bed, op de vloer. Ik ben mezelf natuurlijk gaan trainen en toen gebeurde er iets onverwachts. Ik handelde meer naar mijn innerlijk weten maar de stem van mijn verstand bleef ik heel duidelijk horen, alleen hoorde ik die alleen nog maar vragen "hoe wist je dat nou??????"
Uhh, nou, pfff, geen idee eigenlijk, het kwam in me op, stotterde ik dan tegen die stem.
Lekker vaag zeg. Ik had geen idee dat het nog zo sterk in me zat dat ik de hele tijd bewijzen wil van mijn weten. In andere woorden: bevestiging! En het lullige is: het valt niet te bewijzen. Ja, achteraf, als ze inderdaad iedere keer een plas deed. Dat is ook een bewijs, toch?
Gister kwam hier een bijzondere vrouw op bezoek. Zij kwam regelmatig mijn ceremonies bij wonen. Ze mailde me dat ze Inti graag wilde ontmoeten en even vast houden. Vlak voor dat we naar buiten gaan voor een wandeling, zegt ze oh ik heb nog een tasje voor je met wat lekkers, peertjes etc.
Later wanneer ik weer thuis ben en zij op weg naar haar meditatie, kijk ik in de tas. Alles wat ze in de tas heeft gedaan zijn mijn favorieten! Van de jam tot aan de koekjes. Hoe wist ze dat, dacht ik? Er is natuurlijk maar een antwoord: ze luisterde naar haar innerlijk weten.
Het kan een lange weg terug zijn. Voor mij althans. Zo vroeg en zo vaak beïnvloed en in de war gebracht. Zoveel moest er op een andere manier dan die van mij. Daar denk ik vaak aan bij Inti. Haar innerlijk weten is nog zo zuiver. Ze weet nog precies wat ze nodig heeft. Wanneer ze het nodig heeft. En hoeveel. Hoe zou ik het beter weten voor haar? Ik kan niet in haar lijfje kijken of voelen of ze honger heeft. Ik kan niet weten hoeveel voedsel zij precies nodig heeft. Dat geeft zij mij feilloos aan. Zij weet nog precies wat ze lekker vindt en wat niet. Er is haar nog niets opgedrongen. Zij voelt nog zuiver welke persoon op dit moment goed voor haar voelt en welke even niet. Ik kan dat niet voor haar invoelen. Dat weet zij zelf het beste. Ze is nog niet gedwongen iemand leuk te vinden.
Ik ga mijn weg terug naar naar mijn pure zelf. En zij is net haar weg naar buiten begonnen vanuit haar pure zelf. Het is aan mij mijn innerlijk weten én die van haar te vertrouwen.
En zij is de liefste, mooiste, grappigste leraar die ik ooit heb gehad :-)))
Hoe vaak heb ik niet intuïtief geweten "ze moet een plas doen" en geluisterd naar de gedachte "joh ze is net geweest", waarna ze prompt een plas deed. Op mijn broek, in bed, op de vloer. Ik ben mezelf natuurlijk gaan trainen en toen gebeurde er iets onverwachts. Ik handelde meer naar mijn innerlijk weten maar de stem van mijn verstand bleef ik heel duidelijk horen, alleen hoorde ik die alleen nog maar vragen "hoe wist je dat nou??????"
Uhh, nou, pfff, geen idee eigenlijk, het kwam in me op, stotterde ik dan tegen die stem.
Lekker vaag zeg. Ik had geen idee dat het nog zo sterk in me zat dat ik de hele tijd bewijzen wil van mijn weten. In andere woorden: bevestiging! En het lullige is: het valt niet te bewijzen. Ja, achteraf, als ze inderdaad iedere keer een plas deed. Dat is ook een bewijs, toch?
Gister kwam hier een bijzondere vrouw op bezoek. Zij kwam regelmatig mijn ceremonies bij wonen. Ze mailde me dat ze Inti graag wilde ontmoeten en even vast houden. Vlak voor dat we naar buiten gaan voor een wandeling, zegt ze oh ik heb nog een tasje voor je met wat lekkers, peertjes etc.
Later wanneer ik weer thuis ben en zij op weg naar haar meditatie, kijk ik in de tas. Alles wat ze in de tas heeft gedaan zijn mijn favorieten! Van de jam tot aan de koekjes. Hoe wist ze dat, dacht ik? Er is natuurlijk maar een antwoord: ze luisterde naar haar innerlijk weten.
Het kan een lange weg terug zijn. Voor mij althans. Zo vroeg en zo vaak beïnvloed en in de war gebracht. Zoveel moest er op een andere manier dan die van mij. Daar denk ik vaak aan bij Inti. Haar innerlijk weten is nog zo zuiver. Ze weet nog precies wat ze nodig heeft. Wanneer ze het nodig heeft. En hoeveel. Hoe zou ik het beter weten voor haar? Ik kan niet in haar lijfje kijken of voelen of ze honger heeft. Ik kan niet weten hoeveel voedsel zij precies nodig heeft. Dat geeft zij mij feilloos aan. Zij weet nog precies wat ze lekker vindt en wat niet. Er is haar nog niets opgedrongen. Zij voelt nog zuiver welke persoon op dit moment goed voor haar voelt en welke even niet. Ik kan dat niet voor haar invoelen. Dat weet zij zelf het beste. Ze is nog niet gedwongen iemand leuk te vinden.
Ik ga mijn weg terug naar naar mijn pure zelf. En zij is net haar weg naar buiten begonnen vanuit haar pure zelf. Het is aan mij mijn innerlijk weten én die van haar te vertrouwen.
En zij is de liefste, mooiste, grappigste leraar die ik ooit heb gehad :-)))
dinsdag 13 september 2011
Terug naar de essentie
Rond Volle Maan krijg ik het altijd op mijn heupen. Ik speur mijn huis af naar wat aan ik overbodige spullen rond heb slingeren. Ik hoef niet eens te weten dat het Volle Maan is. Meestal begint de drang eerst om daarna ergens te lezen of buiten te zien wat de reden is van die drang alles letterlijk en figuurlijk terug te brengen naar de essentie.
Nu is het zo dat ik op dit moment helemaal geen eigen huis heb. In het mini huisje waar ik nu op pas, zou je eerder zeggen dat ik helemaal geen ruimte heb om onnodige spullen te verzamelen. En toch verzamelt een mens zonder dat bewust te willen. Terwijl er dus weinig op te ruimen en door te geven valt, sta ik in de badkamer moeilijk te doen over een potje en een klein flesje spierbalsem. Ik kan me er nu al op verheugen dat die op zijn, oh zo blij dat ik een week geleden nekpijn had van mijn te lage hoofdkussen. Lekker even geen energiewerk maar dikke lagen van dat potje dat ik jaren geleden kreeg bij de training van Alberto Villoldo. Van een student, niet van Alberto.
Te lang in huis. Tijd voor iets anders. Al die overbodige ballast de deur uit, tot in de kern.
Toen ik mezelf zo bezig zag vanochtend, moest ik denken aan de 'alle overbodige ballast eruit'-weg van Mondriaan. Je weet wel van die gekleurde vlakken schilderijen. Het duurde jaren voor ik zijn latere werk kon begrijpen, laat staan waarderen. Maar op een dag viel het kwartje toen ik de kunstbijlage van Vrij Nederland las die speciaal gepubliceerd was voor de grote overzichtstentoonstelling van Mondriaan in het Haags Gemeentemuseum, jaren geleden. Mondriaan begon net als iedereen in die tijd figuratief, groeide verder naar geabstraheerd, maar bleef overbodigheden eruit gooien op zijn zoektocht naar de essentie, tot hij uitkwam bij de boogie woogie, de kleuren vlakken. Het werd zijn manier van leven. Nooit een eigen huis gehad, altijd op kamers gebleven, werden die ruimtes 3D-versies van zijn schilderkunst.
Op een dag bezocht een schrijver zijn kamer in Parijs. De man wist zeker dat Mondriaan thuis was, maar het duurde wel meer dan een half uur voor er open gedaan werd. Toen de deur dan eindelijk open zwaaide, zei Mondriaan:" Ik wist dat er iets niet helemaal klopte en kon pas de deur open doen toen ik zag toen dat de asbak scheef stond."
Zo'n pietje precies voelde ik me even vanochtend met mijn als maar doorgaande tot in de essentie opruim/doorgeef-bui rond Volle Maan. Iemand nog iets nodig?
Nu is het zo dat ik op dit moment helemaal geen eigen huis heb. In het mini huisje waar ik nu op pas, zou je eerder zeggen dat ik helemaal geen ruimte heb om onnodige spullen te verzamelen. En toch verzamelt een mens zonder dat bewust te willen. Terwijl er dus weinig op te ruimen en door te geven valt, sta ik in de badkamer moeilijk te doen over een potje en een klein flesje spierbalsem. Ik kan me er nu al op verheugen dat die op zijn, oh zo blij dat ik een week geleden nekpijn had van mijn te lage hoofdkussen. Lekker even geen energiewerk maar dikke lagen van dat potje dat ik jaren geleden kreeg bij de training van Alberto Villoldo. Van een student, niet van Alberto.
Te lang in huis. Tijd voor iets anders. Al die overbodige ballast de deur uit, tot in de kern.
Toen ik mezelf zo bezig zag vanochtend, moest ik denken aan de 'alle overbodige ballast eruit'-weg van Mondriaan. Je weet wel van die gekleurde vlakken schilderijen. Het duurde jaren voor ik zijn latere werk kon begrijpen, laat staan waarderen. Maar op een dag viel het kwartje toen ik de kunstbijlage van Vrij Nederland las die speciaal gepubliceerd was voor de grote overzichtstentoonstelling van Mondriaan in het Haags Gemeentemuseum, jaren geleden. Mondriaan begon net als iedereen in die tijd figuratief, groeide verder naar geabstraheerd, maar bleef overbodigheden eruit gooien op zijn zoektocht naar de essentie, tot hij uitkwam bij de boogie woogie, de kleuren vlakken. Het werd zijn manier van leven. Nooit een eigen huis gehad, altijd op kamers gebleven, werden die ruimtes 3D-versies van zijn schilderkunst.
Op een dag bezocht een schrijver zijn kamer in Parijs. De man wist zeker dat Mondriaan thuis was, maar het duurde wel meer dan een half uur voor er open gedaan werd. Toen de deur dan eindelijk open zwaaide, zei Mondriaan:" Ik wist dat er iets niet helemaal klopte en kon pas de deur open doen toen ik zag toen dat de asbak scheef stond."
Zo'n pietje precies voelde ik me even vanochtend met mijn als maar doorgaande tot in de essentie opruim/doorgeef-bui rond Volle Maan. Iemand nog iets nodig?
zondag 11 september 2011
9/11: het strijden loslaten
Terwijl Inti in slaap valt tijdens het drinken, gaan mijn gedachten naar hoe het willen strijden nog in mij zit. Ik denk aan deze dag, waar mensen over heel de wereld op hun eigen manier stil staan bij New York tien jaar geleden. En hoe er daarna een veel grotere strijd opgeroepen en aangewakkerd is.
Het is zo makkelijk daar weer de strijd mee aan te gaan, maar vanavond voelde ik ineens weer hoeveel kleine innerlijke strijden er nog gestreden worden. Wat verwacht ik dan van de grote in de buitenwereld.
Ik strijd met mijn dochter wanneer zij mij niet rustig laat eten 's avonds. Ik strijd met haar wanneer ze niet wil slapen. Ik strijd met mezelf wanneer ik haar alleen wil laten terwijl dat tegen mijn natuurlijke gevoel in gaat. Ik strijd met die delen in mezelf die van mij niet kunnen of mogen. Ik strijd met een situatie waar ik machteloos naar moet kijken, waar ik niets aan kan veranderen. Ik strijd voor mijn ruimte. Voor vrijheid. Misschien zelfs wel met God. Ik strijd wanneer ik onrecht ervaar.
Als je het maar vaak genoeg zegt, wordt het een heel raar woord. Zo raar dat we het misschien beter gewoon maar niet meer moeten gebruiken. En doen al helemaal niet meer. Laten we het er zelfs maar niet meer over hebben.
Het is tenslotte alleen nog maar een gewoonte, die op herhaling gedraaid wordt dag in en dag uit in onze innerlijke en uiterlijke bioscopen om het flink te blijven voeden. Want stel dat er geen .... meer is. Wat moeten dan al die generaals, soldaten, legeraanvoerders, wapenhandelaren, wapenfabrikanten, rebellen, opstandelingen, politieagenten, detectives, slachtoffers, daders, redders?
Die kunnen dan naar huis. Sorry.
Please forgive me. I love you. Thank you.
Het is zo makkelijk daar weer de strijd mee aan te gaan, maar vanavond voelde ik ineens weer hoeveel kleine innerlijke strijden er nog gestreden worden. Wat verwacht ik dan van de grote in de buitenwereld.
Ik strijd met mijn dochter wanneer zij mij niet rustig laat eten 's avonds. Ik strijd met haar wanneer ze niet wil slapen. Ik strijd met mezelf wanneer ik haar alleen wil laten terwijl dat tegen mijn natuurlijke gevoel in gaat. Ik strijd met die delen in mezelf die van mij niet kunnen of mogen. Ik strijd met een situatie waar ik machteloos naar moet kijken, waar ik niets aan kan veranderen. Ik strijd voor mijn ruimte. Voor vrijheid. Misschien zelfs wel met God. Ik strijd wanneer ik onrecht ervaar.
Als je het maar vaak genoeg zegt, wordt het een heel raar woord. Zo raar dat we het misschien beter gewoon maar niet meer moeten gebruiken. En doen al helemaal niet meer. Laten we het er zelfs maar niet meer over hebben.
Het is tenslotte alleen nog maar een gewoonte, die op herhaling gedraaid wordt dag in en dag uit in onze innerlijke en uiterlijke bioscopen om het flink te blijven voeden. Want stel dat er geen .... meer is. Wat moeten dan al die generaals, soldaten, legeraanvoerders, wapenhandelaren, wapenfabrikanten, rebellen, opstandelingen, politieagenten, detectives, slachtoffers, daders, redders?
Die kunnen dan naar huis. Sorry.
Please forgive me. I love you. Thank you.
vrijdag 9 september 2011
Ik zie overal verhalen
Alweer dat hek dicht van de zij ingang van de Paleistuin. Nou, dan maar even doorlopen naar de hoofdingang en lopen we wel terug via de Molenstraat. Ik ben wel moe maar goed, het is zo.
Aangekomen bij de hoofdingang van het park, zie ik een straatveger op een bankje zitten. Grote zwarte man met wel zeker schoenmaat 46. Zijn kar staat naast hem. Hij schrijft in een klein aantekenboekje, helemaal verdiept in zichzelf. Wat is hij aan het schrijven, vraag ik me nieuwsgierig af. Misschien wel een gedicht. Of aantekeningen van ideeen voor het boek wat hij ooit nog eens wil publiceren.
Nu heeft hij tijd en rust. Niemand die hem lastig valt, niemand die aan zijn hoofd zeurt. Vanavond, wanneer hij thuis komt, wordt hij besprongen door zijn kinderen en zijn vrouw wil ook nog graag even bijkletsen. Nee, nu. Nu is een goed moment.
Wat zou Simon Carmiggelt geschreven hebben, wanneer hij deze man gezien zou hebben? Wat kon die man schrijven. Prachtig ouderwets Nederlands met veel liefde en begrip voor de gewone man (en vrouw) van het volk. Ik begrijp hem wel. Hij zag ook overal verhalen.
En aan Etty Hillesum moet ik de laatste tijd zo denken, die had altijd een schriftje en een pen bij zich omdat het zomaar kon gebeuren dat ze midden op de hoek van een straat een briljant idee kon krijgen en dat moest natuurlijk direct opgeschreven worden.
Ze schreef hele dagboeken. Zo mooi, zo liefdevol en wijs. Zou ze dat geweten hebben? Het waren voor haar alleen maar oefeningen, om later wanneer ze er aan toe was haar boek te schrijven, misschien wanneer de oorlog voorbij was. Net als Anne Frank.
En zonder dat zij er weet van hadden, waren ze hun boek aan het schrijven waar ze wereldberoemd mee werden.
Zij zeggen mij: "Doe wat je voelt wat er simpelweg door jou heen uit wil.
Denk niet aan later. Denk niet aan het resultaat in welke vorm dan ook: "kan ik hiermee mijn geld verdienen, brengt het inkomen, zit hier iemand op te wachten?"
Je hebt geen weet van de toekomst. Hou dat zo. Het is goed. Je bent dan als een kind, blij en onbevangen laat je je creativiteit stromen, uit puur plezier om het creeeren."
Aangekomen bij de hoofdingang van het park, zie ik een straatveger op een bankje zitten. Grote zwarte man met wel zeker schoenmaat 46. Zijn kar staat naast hem. Hij schrijft in een klein aantekenboekje, helemaal verdiept in zichzelf. Wat is hij aan het schrijven, vraag ik me nieuwsgierig af. Misschien wel een gedicht. Of aantekeningen van ideeen voor het boek wat hij ooit nog eens wil publiceren.
Nu heeft hij tijd en rust. Niemand die hem lastig valt, niemand die aan zijn hoofd zeurt. Vanavond, wanneer hij thuis komt, wordt hij besprongen door zijn kinderen en zijn vrouw wil ook nog graag even bijkletsen. Nee, nu. Nu is een goed moment.
Wat zou Simon Carmiggelt geschreven hebben, wanneer hij deze man gezien zou hebben? Wat kon die man schrijven. Prachtig ouderwets Nederlands met veel liefde en begrip voor de gewone man (en vrouw) van het volk. Ik begrijp hem wel. Hij zag ook overal verhalen.
En aan Etty Hillesum moet ik de laatste tijd zo denken, die had altijd een schriftje en een pen bij zich omdat het zomaar kon gebeuren dat ze midden op de hoek van een straat een briljant idee kon krijgen en dat moest natuurlijk direct opgeschreven worden.
Ze schreef hele dagboeken. Zo mooi, zo liefdevol en wijs. Zou ze dat geweten hebben? Het waren voor haar alleen maar oefeningen, om later wanneer ze er aan toe was haar boek te schrijven, misschien wanneer de oorlog voorbij was. Net als Anne Frank.
En zonder dat zij er weet van hadden, waren ze hun boek aan het schrijven waar ze wereldberoemd mee werden.
Zij zeggen mij: "Doe wat je voelt wat er simpelweg door jou heen uit wil.
Denk niet aan later. Denk niet aan het resultaat in welke vorm dan ook: "kan ik hiermee mijn geld verdienen, brengt het inkomen, zit hier iemand op te wachten?"
Je hebt geen weet van de toekomst. Hou dat zo. Het is goed. Je bent dan als een kind, blij en onbevangen laat je je creativiteit stromen, uit puur plezier om het creeeren."
woensdag 7 september 2011
Mens, wees gelukkig!
Het is midden in de nacht. Ik ben wakker geworden. Misschien wel van de regen die op het dak neerstort of de wind die maar door raast om het oude op te schonen. Ik heb dorst en kan niet slapen en loop zonder mijn lenzen in te doen naar beneden. Eens kijken hoe laat het is, de droom nog helder voor me waar ik uit wakker werd. Hond en kind liggen heel rustig genoegelijk te slapen. Even voelen aan het laken of ze een plasje heeft gedaan. Nee, gelukkig niet. Even een slokje water en dan kijk ik op mijn mobiel:
4.44
...wow wat is dat nu.... 444 is voor mij een meestergetal die me doet denken aan de Inka's. Alberto Villodo gebruikt dat in zijn gmailadres (nu niet met zijn allen gaan mailen!). Ik denk aan wat men wel eens zegt, dat op zo'n tijdstip als bijvoorbeeld deze de lichtwezens actief zijn en je misschien iets willen zeggen.
Ik check dan maar eens mijn mail (wie weet heeft Alberto een mail gestuurd haha).
Een dierbaar iemand die het afgelopen jaar een reis de diepte in haar zelf heeft gemaakt, heeft me in een notedop een hartverwarmende mail geschreven over haar ontwikkelingen. Ze geeft me een heerlijke aanmoediging kado om te blijven schrijven over mijn eigen ontdekkingen.
Wat is dat toch dat we dat iedere keer weer nodig hebben? Of misschien niet iedereen, maar ik wel. Van het schrijven kwam gisteravond niets. Inti schrok wakker nadat ze net heerlijk zacht in slaap was gevallen terwijl ik in gedachten positieve affirmaties in mezelf zei en een pracht roze roos in mijn hartchakra visualiseerde. Zo mooi en zo vanzelf, het voelde heerlijk. Ik had alleen de deur niet wijd genoeg open laten staan en toen ik die open deed werd ze wakker van het gekraak. Oh wat baalde ik toen en ja hoor het lukte niet om te gaan slapen. Voor het eerst was ik een beetje wanhopig. Hoe moet dat met mijn schrijven, hoe moet dat met mijn boek? De tranen stromen terwijl ze naast me wakker ligt. Jammer dan, gaat er door me heen, dan zie je me me eens huilen, dat is heel lang geleden. Ze kletst en speelt vrolijk door.Toch maar even een vriendin gebeld om dit te delen en oh wat was het herkenbaar voor haar en die van haar is al twee. Het is dus iets wat bij meer mensen voor komt. En die mensen kunnen dan ook boos en verdrietig worden. Er gaat van alles door me heen. Dat ik het veel te perfectionisch van mezelf moet doen. En dat ik daarover helemaal niets negatiefs mag voelen, want ik had toch het grote geluk op mijn 43ste nog dit pracht kind te krijgen.
Ik denk aan Greet die dan tegen me zou kunnen zeggen: " Je maakt er toch geen probleem van, he?!" :-)) Nee, nu niet, ik roep mezelf terug: "je gaat je niet schuldig voelen, daar is niemand mee gebaat, Inti zeker niet." Het leven met een kindje gaat blijkbaar niet alleen over rozen.
Ik lees de woorden van dat mooie mens die me liet weten hoe het met haar gaat:
"Mens, wees gelukkig en in harmonie met je gezin. Dat is het belangrijkste."
Inderdaad... mens wees gelukkig... schrijven doe je gewoon om 4:44...
4.44
...wow wat is dat nu.... 444 is voor mij een meestergetal die me doet denken aan de Inka's. Alberto Villodo gebruikt dat in zijn gmailadres (nu niet met zijn allen gaan mailen!). Ik denk aan wat men wel eens zegt, dat op zo'n tijdstip als bijvoorbeeld deze de lichtwezens actief zijn en je misschien iets willen zeggen.
Ik check dan maar eens mijn mail (wie weet heeft Alberto een mail gestuurd haha).
Een dierbaar iemand die het afgelopen jaar een reis de diepte in haar zelf heeft gemaakt, heeft me in een notedop een hartverwarmende mail geschreven over haar ontwikkelingen. Ze geeft me een heerlijke aanmoediging kado om te blijven schrijven over mijn eigen ontdekkingen.
Wat is dat toch dat we dat iedere keer weer nodig hebben? Of misschien niet iedereen, maar ik wel. Van het schrijven kwam gisteravond niets. Inti schrok wakker nadat ze net heerlijk zacht in slaap was gevallen terwijl ik in gedachten positieve affirmaties in mezelf zei en een pracht roze roos in mijn hartchakra visualiseerde. Zo mooi en zo vanzelf, het voelde heerlijk. Ik had alleen de deur niet wijd genoeg open laten staan en toen ik die open deed werd ze wakker van het gekraak. Oh wat baalde ik toen en ja hoor het lukte niet om te gaan slapen. Voor het eerst was ik een beetje wanhopig. Hoe moet dat met mijn schrijven, hoe moet dat met mijn boek? De tranen stromen terwijl ze naast me wakker ligt. Jammer dan, gaat er door me heen, dan zie je me me eens huilen, dat is heel lang geleden. Ze kletst en speelt vrolijk door.Toch maar even een vriendin gebeld om dit te delen en oh wat was het herkenbaar voor haar en die van haar is al twee. Het is dus iets wat bij meer mensen voor komt. En die mensen kunnen dan ook boos en verdrietig worden. Er gaat van alles door me heen. Dat ik het veel te perfectionisch van mezelf moet doen. En dat ik daarover helemaal niets negatiefs mag voelen, want ik had toch het grote geluk op mijn 43ste nog dit pracht kind te krijgen.
Ik denk aan Greet die dan tegen me zou kunnen zeggen: " Je maakt er toch geen probleem van, he?!" :-)) Nee, nu niet, ik roep mezelf terug: "je gaat je niet schuldig voelen, daar is niemand mee gebaat, Inti zeker niet." Het leven met een kindje gaat blijkbaar niet alleen over rozen.
Ik lees de woorden van dat mooie mens die me liet weten hoe het met haar gaat:
"Mens, wees gelukkig en in harmonie met je gezin. Dat is het belangrijkste."
Inderdaad... mens wees gelukkig... schrijven doe je gewoon om 4:44...
maandag 5 september 2011
Leven en leren in het heden
Ik lees Osho voor het eerst, wat was die man helder! Toen ik net op kamers woonde, had ik een onderbuurvrouw die volgeling was en dat was geen aanmoediging om ook eens iets van hem te lezen. Nu dat verhaal opgelost is, kan ik wel vrij zijn werk lezen.
In het boekje 'Het nieuwe kind' beschrijft hij van alles wat nu aan het gebeuren is. Dit citaat is ook zo verhelderend over wat er in de kern nog mag veranderen in het reguliere onderwijs:
'Het onderwijs is altijd doelgericht geweest: wat je leert is niet belangrijk; maar het examen wat over een of twee jaar later plaats vindt, dat is belangrijk.
Het maakt de toekomt belangrijk - belangrijker dan het heden.
Het offert het heden op aan de toekomst.
En dat wordt je hele leefwijze; je offert het moment altijd op aan iets wat er nu iet is. Het geeft een enorme leegte in het leven.'
Dit is zo herkenbaar in het schrijven. Omdat ik zo resultaat gericht was, begon ik maar niet omdat het er ineens moest zijn. Ik had niet door dat ik ook van het schrijven an sich kon genieten, in het nu.
Ik begin steeds meer te ervaren dat in het heden zijn, precies is wat een mens gelukkig maakt.
Welkom in het heden... dat is een zegen :-)
In het boekje 'Het nieuwe kind' beschrijft hij van alles wat nu aan het gebeuren is. Dit citaat is ook zo verhelderend over wat er in de kern nog mag veranderen in het reguliere onderwijs:
'Het onderwijs is altijd doelgericht geweest: wat je leert is niet belangrijk; maar het examen wat over een of twee jaar later plaats vindt, dat is belangrijk.
Het maakt de toekomt belangrijk - belangrijker dan het heden.
Het offert het heden op aan de toekomst.
En dat wordt je hele leefwijze; je offert het moment altijd op aan iets wat er nu iet is. Het geeft een enorme leegte in het leven.'
Dit is zo herkenbaar in het schrijven. Omdat ik zo resultaat gericht was, begon ik maar niet omdat het er ineens moest zijn. Ik had niet door dat ik ook van het schrijven an sich kon genieten, in het nu.
Ik begin steeds meer te ervaren dat in het heden zijn, precies is wat een mens gelukkig maakt.
Welkom in het heden... dat is een zegen :-)
zondag 4 september 2011
Ik loop door een andere straat
Wanneer je schrijft dat je een volgend keer door een andere straat loopt en je zet dat op je blog en FB, tja, dan heb je wel een stok achter de deur dat dan ook echt bij een volgende gelegenheid te doen :-)
Vanavond na een lange heerlijke, maar ook drukke dag, ging Inti tegen verwachtingen niet rustig slapen. Ik voelde direct de spanning met bijbehorende gedachten naar de oppervlakte komen. Maar nu was er ook het besef dat ik niet weer zwaar gefrustreerd naast haar kon gaan liggen. Hoe het anders aan te pakken zag ik ook niet zo gauw, dus vroeg ik eventjes in mezelf dat mij die andere weg getoond kon worden.
Om de frustratie te doorbreken en hopend dat ze toch uit zichzelf in slaap zou vallen, liep ik naar beneden en klikte het you-tubefilmpje aan van EFT en stress. Maar voordat ik er aan kon beginnen, werd mijn oog naar rechts getrokken en zag ik EFT on insomnia staan, slapeloosheid. Hmm toepasselijk, niet eerder opgevallen...
Terwijl ik mee deed, stemde ik me af op de eenheidsverbinding met Inti en vroeg ik me af of mijn spanning en opgewondenheid over wat ik nog allemaal wil schrijven synchroon loopt met haar moeite om in slaap te vallen. Dan hoor ik hoe ze langzaam aan zich ontspant en een geluidje geeft dat ze moet plassen.
Ik ga na boven en na het plasje gaat ze rustig drinken. In gedachten zeg ik tegen haar de teksten van de EFT die ik net zelf deed. Het gaat er al niet eens zo zeer meer om dat zij nu inderdaad in slaap valt, maar dat de kwaliteit van mijn emoties en gedachten aanzienlijk verhoogd is. Dat is voor mij een verademing, dan zit ik daarna ook niet met een rot gevoel beneden tijd te hebben voor mezelf.
En voor haar is het een zegen in die energie in slaap te vallen.
Hierbij het filmpje: http://youtu.be/EvSv_5dTKyo
Ik ga de tekst nog uitwerken en vertalen naar een positieve affirmatie tekst voor onszelf en onze kids.
Vanavond na een lange heerlijke, maar ook drukke dag, ging Inti tegen verwachtingen niet rustig slapen. Ik voelde direct de spanning met bijbehorende gedachten naar de oppervlakte komen. Maar nu was er ook het besef dat ik niet weer zwaar gefrustreerd naast haar kon gaan liggen. Hoe het anders aan te pakken zag ik ook niet zo gauw, dus vroeg ik eventjes in mezelf dat mij die andere weg getoond kon worden.
Om de frustratie te doorbreken en hopend dat ze toch uit zichzelf in slaap zou vallen, liep ik naar beneden en klikte het you-tubefilmpje aan van EFT en stress. Maar voordat ik er aan kon beginnen, werd mijn oog naar rechts getrokken en zag ik EFT on insomnia staan, slapeloosheid. Hmm toepasselijk, niet eerder opgevallen...
Terwijl ik mee deed, stemde ik me af op de eenheidsverbinding met Inti en vroeg ik me af of mijn spanning en opgewondenheid over wat ik nog allemaal wil schrijven synchroon loopt met haar moeite om in slaap te vallen. Dan hoor ik hoe ze langzaam aan zich ontspant en een geluidje geeft dat ze moet plassen.
Ik ga na boven en na het plasje gaat ze rustig drinken. In gedachten zeg ik tegen haar de teksten van de EFT die ik net zelf deed. Het gaat er al niet eens zo zeer meer om dat zij nu inderdaad in slaap valt, maar dat de kwaliteit van mijn emoties en gedachten aanzienlijk verhoogd is. Dat is voor mij een verademing, dan zit ik daarna ook niet met een rot gevoel beneden tijd te hebben voor mezelf.
En voor haar is het een zegen in die energie in slaap te vallen.
Hierbij het filmpje: http://youtu.be/EvSv_5dTKyo
Ik ga de tekst nog uitwerken en vertalen naar een positieve affirmatie tekst voor onszelf en onze kids.
donderdag 1 september 2011
Ik loop door een straat
Vanavond opnieuw: ergernis, frustratie, boosheid. Inti doet er voor mij te lang over om te gaan slapen. Ik koester de paar uur die ik heb voor mezelf in de avonden. Om te schrijven, te kletsen, wat te lezen. Om even niets te doen. Vanavond helaas opnieuw hetzelfde verhaal. De schat kan er niets aan doen, maar heeft toch een balende moeder naast haar. Wanneer ze eindelijk slaapt valt direct alle spanning weg. Ik zeg mijn Ho'onopono gebed en besef ineens dat gefrustreerd of boos voelen een oude gewoonte is. Als een verslaving. Wanneer dat door me heen gaat, merk ik ineens dat iets in me het helemaal niet nodig heeft zich zo te voelen. Alles is goed. Niks aan de hand. Schuldig voelen doen we ook niet meer aan mee.
Morgenavond maak ik een andere keuze.
Ik ga in gedachten terug in de tijd naar een training bij Roland Verschaeve in zijn toenmalige huis (nou, paleis meer) op Ibiza. Hij las één van zijn favoriete gedichten voor uit 'het Tibetaanse boek van Leven en Sterven'. Het vertelt precies wat mij deze week gebeurde. Wat ik liet gebeuren (I take full responsibility for my own well-being). En dat ik nu voor een andere weg kies :-)
Uit het Tibetaanse boek van leven en sterven
Sogyal Rinpoche.
Morgenavond maak ik een andere keuze.
Ik ga in gedachten terug in de tijd naar een training bij Roland Verschaeve in zijn toenmalige huis (nou, paleis meer) op Ibiza. Hij las één van zijn favoriete gedichten voor uit 'het Tibetaanse boek van Leven en Sterven'. Het vertelt precies wat mij deze week gebeurde. Wat ik liet gebeuren (I take full responsibility for my own well-being). En dat ik nu voor een andere weg kies :-)
Ik loop door een straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.
Ik ben verloren…ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in…het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.
Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop eromheen.
Ik loop door een andere straat.
Sogyal Rinpoche.
Abonneren op:
Posts (Atom)