Gisteravond kwamen ineens de zenuwen.
Een heel rijtje aan 'wat als' en 'zal er wel..', maar misschien nog wel het sterkst 'kan ik bij mezelf blijven en staan voor haar en mij?' Van de week trok Ann kaart nr.  44 Kolibrie. We moesten allebei lachen. Laat maar ik snap het al, zei ik grinnikkend.
Toch dus het bekende riedeltje aan 'als, wat en hoe dan'.
Drie dingen helpen er door heen te gaan: het uitspreken (dus de vragen stellen waar ik onzeker over ben). In actie komen (die koffer gaan inpakken). En de 'als en hoe en wat' omdraaien naar het positieve: 'ik blijf bij mezelf', ik heb de rust en vertrouw, er wordt voor ons gezorgd, we zijn veilig.'
Frappant dat het iedere keer wanneer je iets nieuws gaat doen, de basisbehoeften getest worden:
Hoe kan ik dan zelf zorgen dat de basis sterk is? Wat in me op komt is, door mijn affirmaties te doen, met mijn aandacht in mijn bekken te zijn en mijn hart om me heen te zetten.
En morgen zien we wel weer.
De koffer is gepakt. We gaan de dag beginnen.