Ik loop door een straat

Vanavond opnieuw: ergernis, frustratie, boosheid. Inti doet er voor mij te lang over om te gaan slapen. Ik koester de paar uur die ik heb voor mezelf in de avonden. Om te schrijven, te kletsen, wat te lezen. Om even niets te doen. Vanavond helaas opnieuw hetzelfde verhaal. De schat kan er niets aan doen, maar heeft toch een balende moeder naast haar. Wanneer ze eindelijk slaapt valt direct alle spanning weg. Ik zeg mijn Ho'onopono gebed en besef ineens dat gefrustreerd of boos voelen een oude gewoonte is. Als een verslaving. Wanneer dat door me heen gaat, merk ik ineens dat iets in me het helemaal niet nodig heeft zich zo te voelen. Alles is goed. Niks aan de hand. Schuldig voelen doen we ook niet meer aan mee.
Morgenavond maak ik een andere keuze.

Ik ga in gedachten terug in de tijd naar een training bij Roland Verschaeve in zijn toenmalige huis (nou, paleis meer) op Ibiza. Hij las één van zijn favoriete gedichten voor uit 'het Tibetaanse boek van Leven en Sterven'. Het vertelt precies wat mij deze week gebeurde. Wat ik liet gebeuren (I take full responsibility for my own well-being). En dat ik nu voor een andere weg kies :-)

Ik loop door een straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik val erin.

Ik ben verloren…ik ben radeloos.

Het is mijn schuld niet.

Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik doe alsof ik het niet zie.

Ik val er weer in.

Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.

Maar het is mijn schuld niet.

Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik zie dat het er is.

Ik val er weer in…het is een gewoonte.

Mijn ogen zijn open.

Ik weet waar ik ben.

Het is mijn schuld.

Ik kom er direct uit.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik loop eromheen.

Ik loop door een andere straat.

Uit het Tibetaanse boek van leven en sterven
Sogyal Rinpoche.