Ze raakte me gister diep in mijn ziel.
En ik besefte wat Kahlil Gibran bedoelde met de liefde heeft twee kanten.
Mijn hart werd verder open gebroken en oud zeer viel er uit.
Tranen met tuiten.
Alsof ineens tot me doordrong wanneer je je helemaal geeft aan een ander,
er geen grenzen meer zijn op de liefde,
je hart ook oneindig diep gekwetst kan worden.
Zonder het één, kan het ander er niet zijn.
Er is maar één weg, die van mezelf totaal over geven aan de liefde voor dit mensje,
wetende dat ik immens pijn gedaan kan worden.
Dat is de liefde onvoorwaardelijk.
Zonder terughouding.
Zoals zij haar liefde geeft aan mij...